Democratie en Europa	DE ANDERE KANT - NÍET IN DE KRANT

Wat nu eigenlijk democratie is, is op talloze niveaus al heel veel over gediscussieerd. En als er uit al deze discussies een lijstje stellingen wordt gedestilleerd met als criterium "het minst omstreden", gooit de volgende hoge ogen - misschien komt hij wel bovenaan:

Net als op alle regels zijn ook daarop natuurlijk weer min of meer detaillistische uitzonderingen, zoals Nederland en Engeland die nog een vorst hebben, maar dat heeft slechts historische redenen. Zou je dit vorstenaspect op enigerlei wijze serieus nemen, waren die landen inderdaad geen democratieën.

Maar als de soevereiniteit bij het volk ligt, kan de soevereiniteit ook alleen door het volk worden weggeven. Niemand kan weggeven wat niet het zijne is.

Toch is dat massaal gebeurd in het geval van de Europese Unie. In diverse stadia van de Europese eenwording zijn grote hoeveelheden soevereiniteit weggeven, door lieden die die soevereiniteit niet bezaten. Volgens de definitie van democratie.

Het is nog sterker. In de paar gevallen dat aan het volk wél is gevraagd om iets van die soevereiniteit weg te geven, zei het volk "Nee!".

Als je het democratie-zijn van die landen dus serieus neemt, zijn die "besluiten" tot het weggeven van soevereiniteit, het weggegeven door mensen die die soevereiniteit niet bezaten, dus doodgewoon ongeldig. Misschien niet ongeldig in een bepaalde uitleg van de wet, maar dat is dan omdat die wet niet goed geformuleerd is.

De beginselen zijn glashelder, en die beginselen zijn geschonden.

De conclusie luidt dus: de Europese Unie is voor het overgrote deel van zijn huidige functioneren een niet-rechtsgeldig orgaan. Ieder besluit van dit orgaan kan op ieder gewenst moment door één van de betrokken landen worden ingetrokken, zodra in dat land de democratie wél heeft gesproken.

Maar omdat de uitkomst van dat laatste voorspelbaar is, zal die democratische besluitvorming er zonder ingrijpen door het volk niet komen.

De tijd is dus rijp voor een opstand tegen degenen die soevereiniteit die niet aan hen toebehoorde hebben gegeven aan hen die er in de praktijk natuurlijk ook niet mee om kunnen gaan.

De tijd is dus rijp voor een opstand tegen degenen die er een financiële puinhoop van hebben gemaakt in het bestuur van de Europese en nationale belangen.

De tijd is rijp voor een opstand tegen de Europese oligarchie.