Bronnen bij Alfa-denken: orde en netheid

Waar de intellectuele alfa-elite staat met betrekking tot de zaken van sociale orde en een gezonde samenleving blijkt uit onderstaande bronnen. Kort samengevat: alles wat netjes is, is verdacht en "stinkt", en alles dat echt stinkt, is spannend en waardevol - wat natuurlijk slechts twee manieren zijn om hetzelfde te zeggen. Eerst voorbeelden van de algemene afkeer van orde, dan wat bevestigingen uit eigen kring  , en dan voorbeelden van de algemene voorkeur voor rotzooi  (de specifieke voorbeelden rond architectuur staan hier  ).

De eerste reeks exemplaren betreft schrijvers en andere onafhankelijk literair werkenden (met een eigen reeks elders  ) (Volkskrant weblog, 14-11-2006, door  Lydia Rood ):
  Slikken of stikken: de Biezelingse Standaard

...   De Biezelingse Standaard schrijft voor dat je je voortuintje bijhoudt. Dat je op zaterdag de auto wast en met je wettige partner naar bed gaat, al of niet van hetzelfde geslacht, maar liever niet natuurlijk. Dat je om klokslag zes uur aan tafel aardappels met snijboontjes eet. Dat je scheiding links zit en altijd kaarsrecht, dat je je haar niet in een staartje bindt of in krullen laat ontaarden, dat je haar goed zit zonder dat iemand ziet dat je voor de spiegel hebt gestaan. Dat je op zondag de Here prijst en op maandag je effectenmakelaar.
    Iemand drukte me stevig de hand en greep daarna mijn duim, haakte zijn vingers in de mijne. Vóór hij zijn vuist tegen die van mij kon slaan, siste ik hem toe: ‘Pas op! Straks ziet iemand het nog!’ Want de Biezelingse Standaard schrijft voor dat je iemand ter begroeting slechts een hand geeft. De handen in de lucht tegen elkaar slaan, zoenen, knikken, neusjewrijven, luchtkussen, schouderporren - allemaal regelrecht van de Boze. Handpalm tegen handpalm zal het wezen, zo doen wij dat in Nederland.
...   De Biezelingse Standaard breidt zich stiekemweg uit, als bedrijventerreinen langs de snelweg. Zou je nog ‘op de eerste plaats’ mogen zeggen? De wc-rol met de open kant naar voren op mogen hangen? ‘Op’ vakantie mogen gaan in plaats van gezapig ‘met’? (Het is ook op reis en op avontuur, maar met pensioen.) Zou je nog een kruisbeeld op mogen hangen? Een kruisje dragen om je nek? Wat vindt de Biezelingse Standaard eigenlijk van piercings? (De God van de moslims is daar tegen. Raakpuntje?) Kan ik nog henna in mijn haar doen, of is dat ook van de Boze? ...

Het venijn zit er hier in dat gewone, fatsoenlijke dingen die belangrijk zijn voor de maatschappelijke samenhang, op hetzelfde niveau worden geplaatst als reactionair conservatisme en bekrompenheid. Dat het staan op het handhaven van fatsoensnormen aangaande begroeting, handenschudden als dat gepast is, wordt gelijkgesteld met Staphorstse
bekrompenheid; voor een uitgebreidere reactie op dit stuk zie hier  .

En dan kan je nog zulke bijzondere prestaties leveren, als je er niet ook bij slikt of snuift, is het burgerlijk (de Volkskrant, 03-04-2010, door Marije Randewijk):
  Wederopstanding (5)

Burgerlijke Kim als supermom

Het is ver na bedtijd als Jada Ellie Lynch, twee turven hoog, een bos met krullen en een gezonde rode blos op de wangen, bezit neemt van het diepblauwe centre court van het Arthur Ashe stadion in New York. Ze wervelt en steelt de show. Haar moeder knijpt een oogje dicht en het publiek geniet.
    De 18 maanden oude Jada loopt regelrecht op de beker af waarmee Kim Clijsters zojuist haar wederopstanding heeft vormgegeven. De Belgische tennisster wint met de US Open (september 2009) het eerste Grand Slamtoernooi waaraan ze deelneemt na een afwezigheid van 27 maanden. Ze heeft sinds haar terugkeer amper veertien wedstrijden gespeeld.   ...
    Elke comeback heeft schaarste nodig. Maar succesvolle moeders in de sport zijn er genoeg. Ook in het tennis. In 1914 won Dorothea Lambert Chambers als eerste moeder Wimbledon, 95 jaar geleden!
    En toch wordt Clijsters gezien als rolmodel. Hoe is dat nou om als moeder de US Open te winnen? Niet zo ingewikkeld, blijkt. Clijsters huurt in de stad waar ze speelt gewoon een huis om de familieroutine voort te zetten en neemt overal waar ze gaat haar nanny mee.   ...
    Clijsters II blijkt dezelfde als Clijsters I. Gewoon burgerlijke Kim uit het Limburgse Bree. Nuchter en beschaafd en geen wispelturige tennisbabe. Haar rentree moet passen in het familiale harmoniemodel. Man en kind moeten ermee instemmen. Zo niet, dan offert ze haar tweede carrière.
    Een beetje ouderwets klinkt dat wel weer.
    Gelukkig kan Clijsters zich al handhaven door dagelijks anderhalf uur tegen een bal te slaan. Dat valt prima te combineren met het runnen van het huishouden, dat wat ze het liefste doet. Ze speelt maar een paar toernooien per jaar. Lang zal de wederopstanding waarschijnlijk niet duren. ...

Hoe is het mogelijk. Er klinkt zelfs iets van vrouwelijke jaloezie in door, naast de intense afkeer van burgerlijkheid.

De volgende persoon kan gehinderd losgaan, omdat het een pseudonieme blogger betreft. Men zegt dat hij redelijk bekend schrijver is (Volkskant weblog, 04-04-2007, door Alib Bondon, schrijver):
  De mooie kant van Marijnissen
...
Reacties
alib / 05-04-2007 12:43
Mensen houden wel van een vrolijk deuntje en een stukje wandelen. Maar waar brengt de rattenvanger van Oss die mensen heen? Niet naar het Paradijs, zoveel is zeker. En volkomen verzorgde woonomgeving waar alles is vastgelegd en ieders leven wordt gecontroleerd. Op de muur het verbod om ongelukkig te zijn. Want dat is wel het ergste wat je de socialisten kunt aandoen, de ergste aanval op het paradijs: dat je niet gelukkig wordt in hun bedachte landje. ...

Nachtmerries heeft 'ie er van ...

De volgende komt uit dezelfde omgeving, in illustratie (Volkskant weblog, door Jaap van Nieveld Goudriaen (vertaler en schrijver)):

  Uw scheepskok Jaap

Colofon:


         Brave burgers

Jaap van Nieveld Goudriaen, een pseudoniem, is een kosmopoliet van zuiverste water - iemand die van de ene plaats naar de andere verhuist, en aldaar weer iedere keer razendsnel een vriendenkring opbouwt in het wereldje van andere kosmopolieten en lokale "artistiek" en "creatief" georiënteerden die te vinden zijn in de juiste café's, waarover hij dan uitgereid bericht op zijn populaire weblogs. De illustratie komt van het colofon van zijn weblog, en laat zien wat hij vindt van de gewone burgers die braaf lijven zitten waar ze zitten en het gewone werk doen.
    Het filmpje is het standaardbeeld dat de kosmopolitisch denkende alfa-intellectueel van de gewone burger heeft. Natuurlijk zijn er dingen juist aan dat beeld, en andere dingen zijn onjuist. Maar het voornaamste eraan is dat het onheus is. Als je de alfa-intellectueel op soortgelijke zou moeten karakteriseren, dan kom je in contrast met "brave burgers" op zoiets als "zenuwzieke navelstaarders"  .

De tweede reeks exemplaren betreft voornamelijk columnisten of regelmatige bijdragers aan de Volkskrant, een broeinest van dit soort liefhebbers van het kwaad, en nog een paar uit andere links-intellectuele bron (de Volkskrant, 22-11-2006, column door Anet Bleich):
  Boerka’s en buitenlui

...   Je kunt van Balkenende zeggen wat je wilt, maar hij is een erudiet man en heeft, zeker de laatste jaren, veel gereisd. Hoe is het dan mogelijk dat ik telkens als ik hem in beeld zie het gevoel krijg dat ik de geur van de koeienstal waar hij maandag zo welsprekend bezig was, kan opsnuiven? Normen en waarden, geen hangjongeren, opvoeden, respect, respect, gezag en flauwe grappen. Biezelinge rules!
    Het gaat me er niet om het platteland te diskwalificeren, maar ik zou wel graag willen weten hoe het komt dat iemand die regeringsleider was en weer wil worden zich erop toelegt de tolk te zijn van alles wat kleinburgerlijk, bekrompen en beperkt van horizon is. En het allerergste is: het slaat aan!

Anet Bleich vindt het hanteren van normen en waarden, het terugdringen van de overlast van hangjongeren, opvoeden, respect, gezag, en het platteland begrippen die kleinburgerlijk, bekropen en beperkt van horizon zijn. Anet Bleich is voor horkerigheid, zinloos geweld, buurtoverlast, anarchistische opvoeding, respectloosheid, gezagsloosheid en de stad. Anet Bleich is een drugsnaalden en vuilniszakken type (allochtonen kieperden de vuilniszakken over de balustrade van de (galerij)flats, die die standpunten huldigt omdat ze voor het linkse individualisme is, en tegen alles dat allochtonen in een minder uitstekend daglicht zet. De term die ze gebruikt voor combinatie van fatsoenlijke dingen, Biezelinge, is met graagte overgenomen van het bovenstaande artikel van Lydia Rood, iemand met vrijwel identieke opvattingen.

Tweede columnisten-voorbeeld: de tv-recensent (de Volkskrant, 12-04-2007, rubriek Televisie door Wim de Jong):
  Knalroze

Tussentitel: Helvoirt is Langs-het-tuinpad-van-mijn-vader-televisie

...   Meer feelgood-doe mee-tv gisteren met de start van Helvoirt, de serie. Een reallife-regio-docusoap-dinges in acht delen, de komende tijd elke woensdagmiddag bij KRO/RKK. Dagboek van een herdershond, maar dan dus echt of semi-echt. Pastor Hageman, alias de ‘heilige vader’, waakt in de Brabantse plattelandsgemeente Helvoirt met milde blik over zijn schaapkens, die zichzelf spelen en in deel 1 al meteen van alles meemaakten. De duvel scheet weer eens op de grote hoop door de rijkste man van het durp de jaarloterij te laten winnen, een lokaal fabriekske ging in de hens, en de kleinkinderkes van Koosje van Wijk kondigden hun kerkelijk huwelijkske dan toch eindelijk eens aan.
    Helvoirt, de serie heeft een extreem hoog Langs-het-tuinpad-van-mijn-vader-gehalte. De beroemde Brabantse streekzanger Gerard van Maasakkers monkelt de serie met ultrazachte g aan elkaar, en regelmatig vielen er in de eerste aflevering ootmoedige, 19de-eeuwse opmerkingen in te beluisteren als ‘de kleine mens kan weer eens nie meedoen’.
    Persoonlijk zou ik er flink de schijt van hebben om anno 2007 op zo’n manier als dorpsbewoner/kleine mens/plattelander/Brabander op tv te worden gestereotypeerd, maar ik ben dan waarschijnlijk ook niet ‘menneke’ genoeg meer om dat meuterige gedweep met die provinciaalse ‘authenticiteit’ op waarde te kunnen schatten. Heel, héél erg ouderwets en elitair van mij.

Derde columnistenvoorbeeld: het top-exemplaar (de Volkskrant, 30-06-2008, column van Bert Wagendorp):
  Maestro, muziek!

Iedereen die besluit het Slot Schönbrunn op ware grootte na te bouwen in een stadion, kan op mijn enorme bewondering rekenen. Ik zou zoiets zelf nooit bedenken. En als ik het wel zou bedenken, zou het zo’n nepslot van piepschuim worden met confettifonteinen, zogenaamde ijsdansers op rolschaatsen die halverwege door de bordkartonnen kroonluchters zouden worden getroffen en toneelknechten in de namaakpaarden.
    Mijn Schönbrunn zou niet de ideale droomwereld tonen die André Rieu ons voorspiegelt in A romantic Vienna night. Het zou A chaotic Vienna night zijn ...
...    André’s Schönbrunn is mooier dan het echte. Daar staat bijvoorbeeld maar zelden een orkest te spelen, je moet er oppassen voor zakkenrollers, het kan er hard regenen en het is één grote toeristenval.
    In de Utrechtse vinexwijk Leidsche Rijn staan de eerste huizen alweer te koop, omdat sommige bewoners zijn geschrokken van het feit dat er ook allochtonen in de wijk blijken te wonen.
    De bewoners waren nou juist uit de oude stad verhuisd om daar vanaf te wezen. Ze dachten dat ze maar naar de andere kant van het Amsterdam-Rijnkanaal hoefden te verkassen, om het paradijs dat ze meenden te hebben verloren terug te vinden.
    Ze dachten dat ze naar een eeuwigdurende voorstelling van André Rieu gingen, maar dat was niet zo.
    André! Een romantische Hollandse avond, met een ijsbaan en een koek- en-zopietent. Met Sinterklaas op het dak en muziek van Eddy Christiani – en alle allochtonen nog in Allochtonië. In duizend ton staal, met echte Hollandse molens en Piet Kraak weer op doel.

Het laatste voorbeeld geeft ook een expliciete verbinding tussen twee verschijnselen waartussen een zeer hechte band bestaat: de liefde voor wanorde, en de liefde voor allochtonen. Dat is volkomen consistent, want de snelste manier om de orde en netheid uit een wijk weg te krijgen, blijkt uit bovenstaande praktijk, is door de aanwezigheid van allochtonen. En zowel Anet Bleich  , Lydia Rood  , Wim de Jong  als Bert Wagendorp  hebben, naast de hier gesignaleerde voorliefde voor wanorde, eerder ook blijk geven van een nog veel diepere liefde voor allochtonen - zie ook hun respectievelijke namen in de bron hier  .
 
De vierde is niet zo zeer een columnist maar wel een reguliere bijdrager (de Volkskrant, 11-04-2007, door Malou van Hintum):
  Let op: wanorde ontsiert gezin en samenleving

Fleur Jurgens is een grapjas. Eigenlijk zou het niet mogen worden verklapt, maar het is te leuk om het te verzwijgen. ...
    Het begint al bij het omslag: een vrouw van midden dertig met net-uit-bed-haar, die een buitenmodel theepot in de lucht houdt, twee truttig aangeklede kinderen links en rechts van haar. Daaronder de titel. Overdone, is nu de gedachte. Maar dat is wijsheid achteraf.
    Jurgens zelf is de moeder op de foto: Haar boek is de uitwerking van een artikel dat ze eerder schreef voor HP/De Tijd. Artikel en boek zijn een radicaal pleidooi voor het klassieke gezin, dat onze beschaving moet redden van de ondergang. 'De huiselijke haard is de wieg der deugden', schrijft ze monter in de inleiding. Dat klinkt wat archaïsch, ...
    Daarna volgen opmerkingen als 'Op een kantoor zal ik al snel vervangbaar blijken. Voor ' mijn kinderen ben ik geenszins vervangbaar' en 'Powerfeministen hebben de keuzevrijheid van de vrouw tot een economische dwang verengd: elke vrouw móet haar eigen broek ophouden'.
    Je kunt het ermee oneens zijn, maar het klinkt serieus. Vervolgens haalt ze historicus Huizinga en socioloog Elias aan om te onderstrepen dat 'de vrouw' eeuwenlang een cruciale rol speelde in het beschavingsoffensief en de disciplinering van de 'barbaarse volksklasse'. Leve de Gouden Eeuw, het burgermansfatsoen en de familie Doorsnee'
    Maar helaas, in de vermaledijde jaren zestig van de vorige eeuw plaatsten de 'jonge, rebelse babyboomers' vraagtekens bij de burgerlijke waarden. Burgermansfatsoen maakte plaats voor 'zelfontplooiing, individuele vrijheid en een opkomend materialisme'. Met alle problemen van dien: comazuipen, overgewicht, een grote bek. En dat allemaal, lieve lezertjes, omdat Nederlandse moeders niet langer hun stoepje boenen, maar het vuil van de wereld het huis laten binnenkomen. Fysieke en morele properheid: het zijn twee kanten van dezelfde medaille.
    Het tij kan nog keren als moeders weer gewoon thuisblijven en we ons houden aan 'de zes klassieke burgerleuzen' die Jurgens in hoofdletters presenteert. Zoals: 'Houd u aan ORDE en aan de ongeschreven regels in huis. WANORDE ontsiert het gezin en daarmee de samenleving.'
    Op dat moment weet je het zeker: gefopt. Het boek krijgt dan ook de hilarische afsluiting die het verdient: 'Gezinsherstel is volksherstel.' Chapeau, Fleur Jurgens. Een pracht van een parodie.

Hier wordt echt met scherp geschoten in de eigen voet. Fleur Jurgens plaatst kritische noten bij het zestiger jaren ideaal, dat geleid heeft tot comazuipen, overgewicht, een grote bek. Het wordt niet eens ontkend door Van Hintum. maar kennelijk is ze daardoor ten diepste geraakt, hetgeen ze uit door de standaard-trucs van de politieke correctheid uit de kast trekken: zwart-maken en belachelijk maken. Zwart maken gebeurd door de associatie met de rechts-radicale Andreas Kinneging, het belachelijk maken door de recensie-parodie. Malou van Hintum, journaliste/redactrice bij de Volkskrant, is dus weer een voorbeeld van de afkeer van het linkse alfa-literaire wereldje met alles wat naar orde neigt, ook al heeft dat 'comazuipen, overgewicht, een grote bek' en nog talloze andere weerzinwekkende maatschappelijke verschijnselen tot gevolg. Voor de liefhebbers van comedy-series: de recensente is ongetwijfeld sterk gecharmeerd van de levensstijl van de dames Edina en Patsy uit Absolutely fabulous,die het jaren zestig ideaal zo kleurrijk hebben neergezet.

Nog eens de tv-recensent (de Volkskrant, 19-05-2008, rubriek TV door Wim de Jong):
  Trut-tv

Tussentitel: De angstaanjagende zucht naar kneuterigheid

'De truttigheid waar wij tussen zitten, begint dictatoriale trekjes te krijgen', zei zanger Maarten van Roozendaal gisteren in Vrije Geluiden (VPRO). Wie een dag eerder ook naar The show of music (AVRO) had gekeken, moest zich ten minste iets bij die uitspraak kunnen voorstellen: een handjevol kinderen in kanten schortjes en knickerbockers zong er liedjes uit The Sound of Music, en zo verbijsterend braaf, zo rein en perfect dat je er om de verkeerde reden kippenvel van kreeg.
    Opgeteld bij overeenkomstig 'eigentijds' tv-aanbod op de zaterdagavond als Ik hou van Holland, Sister Act, Kinderen zingen met sterren en Blauw bloed - en met het pleidooi van Rita Verdonk in Pauw & Witteman om Sinterklaas te redden uit de klauwen van de nieuwlichters nog vers in het geheugen - heeft de zucht naar kneuterigheid en geborgenheid in Hilversum en Den Haag iets angstaanjagends en dreigends.
    Alsof sentiment en flapdrollerigheid alleen ons nog bij elkaar houden, en intussen ook een maatstaf zijn voor het ware Nederlanderschap. Een griezelige variant van emo-tv, die steeds meer terrein lijkt te winnen. En dan moet met het Europees Kampioenschap voetbal en de Olympische Spelen het ware nationalisme op het scherm en in de rest van de media nog losbarsten.   ...

Wat hebben we hier allemaal: een zanger/dichter die Nederland te kneuterig vindt, en een recensent die het van harte met hem eens is, die in adem door alle programma's zonder cynisme, verval, of moord afkraakt, en een hekel aan Nederlandse tradities heeft. Deze zelfde recensent, die we boven al eerder tegen zijn gekomen, vindt daarentegen alles wat van allochtone kant komt prachtig  , terwijl toch iedereen weet dat waar het bekrompenheid betreft, en traditiegerichtheid, kleingeestigheid, traditiegerichtheid, allochtonen en met name moslims stukken erger zijn dan Nederlanders. Een tegenstrijdige combinatie van voorkeuren die bij de meerderheid van dit soort mensen terug is te vinden - meer daarover later.

Een "slip of the tongue" uit "linksige" hoek (NRC Handelsblad, 02-03-2005, artikel van Dick Pels, socioloog/publicist en medeoprichter van de links-liberale denktank Waterland):
  VVD vertoont in manifest een opdringerige vrijheid

Tussentitel: VVD maakt zich, liet als Fortuyn, meester van voornaamste 'kroonjuwelen' van D66

Een „bescheiden vrijheid", dat is volgens het Liberaal Manifest het geestesmerk van onze natie: een vrijheid „zonder opdringerigheid, pathos of triomfalisme" die past bij een „land van kleine gebaren". Maar juist de VVD is de laatste jaren de spreekbuis geworden van een onbescheiden, opdringerig en triomfalistisch liberalisme dat de rede, de Verlichting, de maakbaarheid en nu ook de Nederlandse geschiedenis heeft gekaapt, om een door de staat geleid beschavingsoffensief in te zetten dat ons allemaal moet veranderen in brave en loyale Nederlandse burgers.

Logische vraag: wat is er mis met brave en loyale burgers? Misschien is de boodschap anders, maar dan moet hij ook anders geformuleerd worden. De realiteit is dat een overduidelijk een overdaad is aan niet-brave en niet-loyale burgers, en dat het vooruitzicht dat die soort ooit echt zeldzaam zal worden nihil is. Daarom: wat is er mis met brave en loyale burgers? Wat er mis mee is, is dat linkse intellectuelen bang zijn voor orde, omdat ze dat in strijd achten met hun vrijheid en creativiteit. Dat is een volstrekt onnodige angst, als die vrijheid en creativiteit echte inhoud en kwaliteit hebben.
    Maar dat hebben ze dus vrijwel universeel niet.

Ook in Amerika kent men het verschijnsel (VARA TV Magazine #9-2005, door Cecile Koekkoek en Floor Overmars):
  Superbe

Poldervinex: Hoe & wat in de Nederlandse voorstad

Bij de première van Desperate housewives over de hel van suburbia, schetsen Cecile Koekkoek & Floor Overmars hoe de Vinex-variant eruit zou kunnen zien. Plus: de geschiedenis van de buitenwijk volgens Hollywood.

Deze koppen zijn voldoende kenmerkend voor de inhoud van het artikel. Desperate housewives is een Amerikaanse serie over jong-middelbare en toch nog aantrekkelijke huisvrouwen, wonende in de Amerikaanse buitenwijken, die zich op verschillende manieren amuseren met overspel en dergelijke, omdat ze zich in mindere of meerdere mate vervelen.
    Het tegendeel van de saaie buitenwijk is de interessante binnenstad. De impliciete keuze die hier gemaakt wordt, is voor de interessante binnenstad. In de praktijk komt de "interessante binnenstad" voor een belangrijk deel neer op smerige straten, fietsendiefstal, overlast van junks en zwervers, criminaliteit. Als men de meeste alfa-intellectuelen en anderen uit de alfa-sector stelt voor een zwart-wit versie van deze keuze: stadscriminaliteit of buitenwijkrust, zal de overgrote meerderheid kiezen voor de stadscriminaliteit, zie verder.

De volgende bijdrager gebruikt een van de meest keende  retorische trucs in deze discussie: het aanhalen van koekoeksklokken en de vergelijking met Zwitserland  (de Volkskrant, 31-05-2008, column door Paul Brill):
  De week van de koekoeksklok en de zachte hand van Europa

...    Ik moest onwillekeurig denken aan een scène in de vermaarde film The Third Man, die speelt in het naoorlogse Wenen. De hoofdpersoon is op zoek naar een oude kennis, Harry Lime, die een louche handel met medicijnen blijkt te hebben opgezet. Wanneer hij hem eindelijk ontmoet, komt er een dialoog op gang waarbij Lime, met unieke bravoure gespeeld door Orson Welles, onder meer deze sarcastische woorden spreekt: ‘In Italie kenden ze onder de Borgia’s oorlog, terreur, moord en bloedvergieten. Maar ze brachten ook Michelangelo voort, Leonardo da Vinci en de Renaissance. In Zwitserland bloeide de naastenliefde en mochten ze zich vijfhonderd jaar lang verheugen in vrede en democratie. En wat heeft dat opgeleverd? De koekoeksklok.’    ...

Columnist Paul Brill is het type reactionaire bal, die op het moment van schrijven actie voert voor het bombarderen van Iran, daarvoor voor het bombarderen en zetten van Irak was, en daarvoor waarschijnlijk voor het bombarderen door Irak van Iran, en nog verder daarvoor voor het bombarderen van Vietnam. Eigenlijk is het wat vreemd dat hij als rechtse bal zich uitspreekt voor wanorde en rotzooi, want meestal is in dit opzicht de formele links-rechts verdeling omgekeerd aan wat je zou verwachten, met links voor de rotzooi en  rechts voor de orde. Maar aan de andere kant: Paul Brill schrijft in de Volkskrant - dus dat klopt dan weer wel.
    Het antwoord op het concrete punt van Brill, het ook overbekende: "Maar kijk eens wat voor moois de oorlogsmentaliteit heeft voortgebracht" (natuurlijk zeggen ze dan niet "oorlogsmentaliteit", maar dat is natuurlijk wel wat het is), werd onmiddellijk gegeven door degene die door Brill werd aangesproken (Volkskrant website, Opinie, 04-06-2008, door Thomas von der Dunk
  Hulde aan de koekoeksklok

Tussentitel: Zelfs Verlichtingsgoeroe Voltaire prefereerde koekoeksklokken boven kanonnen

In welk land leeft U liever: in het Italië van de Borgia's dat een Michelangelo heeft voortgebracht, of in een vredig Zwitserland dat de afgelopen eeuwen vooral koekoeksklokken heeft geproduceerd?
    Deze existentiële vraag heeft Paul Brill ons afgelopen zaterdag voorgelegd.
    De politiek relevante vraag is niét: aan het verleden van welk land geeft u een paar veilige eeuwen later de voorkeur?
    Voor journalisten zijn de bloed, zweet en tranen van zo'n moordlustig Italië achteraf ongetwijfeld boeiender, maar zijn zij voor een smeuïg stukje ook bereid tot slachtoffers in eigen gezinsverband?
    Ook voor een historicus bestaat er vast geen saaier studieobject dan de regering van een der verstandigste heersers ooit, keizer Antoninus Pius (138-161 n.Chr.). Er is al die 23 jaar niets spectaculairs gebeurd. De Romeinen leefden toen lang en gelukkig.
    Daarom was Antoninus Pius ook zo'n verstandig man. Zoals de Franse wiskundige Pascal het vijftien eeuwen later formuleerde: alle ellende in de wereld wordt nu eenmaal veroorzaakt door mensen die niet rustig thuis bij de haard blijven zitten.  ...
    En zelfs de dezer dagen in de strijd tegen enge landen en religies te pas en te onpas aangeroepen verlichtingsgoeroe Voltaire prefereerde uiteindelijk toch koekoeksklokken boven kanonnen.
    In 1755 verhuisde hij namelijk, alle Frans heldendom beu, aan de vooravond van de Zevenjarige Oorlog voor de laatste 23 jaar van zijn leven naar, inderdaad, Zwitserland.

Oftewel: op alle regels bestaan uitzonderingen.

Als vervolg hierop nog wat voorbeelden vanuit intellectuele kring die toegeven dat de rest aan het hier beschreven syndroom leidt (de Volkskrant, 23-06-2007, column van Marjolijn Februari ):
  Nederlanders zijn niet tegen Europa en ook niet tegen een grondwet

We worden geregeerd door clichés. De clichés die we zelf de wereld in helpen. Iemand zegt wat, een ander herhaalt het, een derde neemt het over en de vierde weet niet beter of het is altijd al waar geweest.
    Zo is Nederland sinds kort ‘aangeharkt’. Je kunt niet meer met goed fatsoen over Nederland spreken zonder er een beetje meesmuilend aan toe te voegen dat het land zo … zo wat?... ja, zo aangeharkt is. Nederland is aangeharkt. Iedereen weet dat. Maar gelukkig, lees ik steeds, bestaan er clubs als Natuurmonumenten die her en der nog wat kleine stukjes van Nederland beschermen. Die stukjes, zo wordt daar onveranderlijk bij gezegd, hebben de grootte van een ‘postzegel’. Nederland is aangeharkt, behalve godzijdank een postzegel hier en daar. ...

En Marjolijn Februari, filosoof, verkeert natuurlijk voornamelijk in alfa-intellectuele kringen, en spreekt over de cliché's in die kringen. By the way: hier gaat het niet natuurlijk niet om bezwaren tegen de aangeharkte natuur, te vervangen door wilde natuur, maar tegen de aangeharkte mensenomgeving, de Biezelingse standaard.
    Tweede voorbeeld (de Volkskrant, 11-04-2007, door Toine Heijmans):
  Hier zegt iedereen hallo

Tien jaar bestaan ze nu: vinexwijken, bedoeld om de uitdijende bevolking als sponzen op te zuigen. ‘Getto’s van de 21ste eeuw’, schreven de critici. Volkskrant-verslaggever Toine Heijmans ging wonen in zo’n wijk, in IJburg. Morgen komt zijn boek La vie Vinex uit, waarin hij beschrijft hoe ‘de vinex’ langzaam is gaan glimmen.

Tussentitel: Over de brug rijden de touringcars met toeristen uit Spanje, België of Japan.

...   Er staan huizen te koop. Een hele rij, fier omhooggekomen uit de bouwput. Ze zijn drie keer zo groot als het huis waarin wij wonen (een bel-etage in de stad). Ze hebben tuinen en gevels van glas, en anders dan bij ons zegt iedereen in deze straat hallo. We kopen het huis, al zijn we er nooit binnengeweest. Het maakt van ons in één klap een vinexgezin.
    Dat was nooit de bedoeling geweest.
    Vinex was ook voor mij een scheldwoord; het was alles wat je niet wilde zijn. Vinexwijken werden gebouwd voor de middelmaat, dacht ik, voor doorsneevolk. Het leven daar was de tegenpool van het avontuur dat ik nog altijd zocht. Zes uur aan tafel. Rust en regelmaat.
    Ik had ze wel gezien hoor, de rijtjes in Ypenburg en Leidsche Rijn. De eenvormigheid was me opgevallen, de roerloosheid, het uitgebreide wagenpark in de uitgekiende parkeervakken en soms, zoals in Rosmalen en in Beverwijk, de kunstmatige poging er ondanks alles iets leuks van te willen maken. Betonnen dozen met een grachtengevel. Een nep-Marker huis met een nephouten dak. Het bleef plastic.
    Mijn beeld was dat van de films en van de boeken, van De Noorderlingen (Alex van Warmerdam) en van Nieuwe Buren (Saskia Noort). Het was de ambtenareske planmatigheid alleen al die schuilging achter het woord Vinex: de Vierde Nota Ruimtelijke Ordening Extra, die voorschreef dat er honderdduizenden huizen bij moesten komen. Nieuwbouwvlekken naast de steden, die de groeiende bevolking als sponzen op moesten zuigen – saaaaai!, gaapte hip architectenvolk. ‘Getto’s van de 21ste eeuw’, schreven de critici.
    Mijn eigen IJburg zou, voorspelde een redacteur van NRC Handelsblad, eindigen als ‘een bar oord’, dat ‘vooral de kille, koude stad in Bordewijks novelle Blokken in herinnering roept’. En dan was er nog het bureau Bouwkennis, dat voorspelde dat de nieuwe wijken niet langer dan twintig jaar te leven hadden omdat de huizen er slecht zijn gebouwd.
    Zelfs de vorige vinexminister (Dekker) had het er wel zo’n beetje mee gehad.
    Nieuwbouw – dat was iets van mijn ouders, bovendien. Geen sprake van dat je ooit zult worden zoals hen. ...

Leven als de gewone mensen. Brrrr ... (zie de animatie boven).
    Derde voorbeeld (VARA TV Magazine, nr. 13-2008, door Bernard Huisman):
  Vive la Vinex

De slechte reputatie van de Vinexwijk is volledig onterecht, meent NRC-journalist Bernard Huisman.


Het zelfstandig naamwoord Vinexwijk wordt bijna altijd voorafgegaan door bijvoeglijke naamwoorden als 'saai' en 'monotoon'. Althans als opinieleiders, critici en architecten erover schrijven of praten. Zelf zijn de meeste bewoners van Vinexwijken tevreden over hun wijken, zo blijkt telkens weer uit onderzoeken. Goed, ze mopperen weleens over het gebrekkige openbaar vervoer of de smalle toegangsweg tot hun wijk, maar hun huis en omgeving geven ze steevast hoge cijfers.
    De reputatie van Vinexwijken bij de elite is eigenlijk nooit goed geweest. Alleen vlak nadat de rijksoverheid begin jaren 90 in de Vierde Nota Ruimtelijke Ordening Extra (VINEX) had bepaald dat er zo'n honderd Vinexwijken bij de grote en middelgrote steden moesten worden gebouwd, was sprake van enig enthousiasme. Het was de bedoeling dat de nieuwe nieuwbouwwijken anders zouden worden dan de voorgaande generaties nieuwbouwwijken. Ze moesten een bijdrage leveren aan de 'compacte stad' die toen in kringen van stedenbouwers en ruimtelijke ordenaars in de mode was.
    Maar toen eind jaren 90 de eerste Vinexhuizen werden opgeleverd, brak de kritiek los. De toon werd gezet door Adri Duivesteijn, tegenwoordig wethouder in Almere, maar toen nog Kamerlid voor de PvdA. Hij beweerde in een Jaarboek voor de Nederlandse Architectuur dat Vinexwijken werden volgezet met 'dezelfde schrale woningen' als de buitenwijken uit de jaren 70 en 80. De critici Hilde de Haan en Ids Haagsma deden er in de Volkskrant nog een schepje bovenop. Zij noemden de Vinexwijken 'de getto's van morgen'.
    Nu, een jaar of tien later, 'morgen' is aangebroken, kan worden vastgesteld dat De Haan en Haagsma ongelijk hebben gekregen. In de Vinexwijken is nog geen spoor van gettovorming te bespeuren. ...
    Het Vinexrapport van het RPS dateert alweer van twee jaar geleden. Maar het heeft niets veranderd in de opinie van de elite over Vinexwijken. Dat komt doordat die niet is gestoeld op wonen of desnoods reizen in Vin ex-land, maar op een algemeen, westers verschijnsel: overal in Europa en de Verenigde Staten heeft de elite een hekel aan buitenwijken.
    Dit dédain voor suburbia heeft oude wortels. Al in het oude Rome beschouwden aristocraten de suburbs als de verblijfplaats voor misdadigers en hoeren. Toen aan het einde van de l8de eeuw rijk geworden Britse industriëlen buiten gingen wonen en grote huizen buiten Manchester lieten bouwen, werden ze om hun wanstaltige villa's en bespottelijk kleine tuinen uitgelachen door de oude landadel. En toen in Amerika in het begin van de twintigste eeuw op grote schaal suburbia ontstonden, woonden daar volgens cultuurcritici louter hypocriete spitsburgers.
    Zo is het altijd gebleven en zo zal het altijd zijn: buitenwijken zullen eeuwig worden geminacht. Hoe mooi Vinexwijken ook worden, nooit zullen ze van hun slechte reputatie afkomen.

Dat waren de voorbeelden van de erkening.

Weer terug naar het gewone werk. We hebben al gesteld dat de afkeer van de alfa-intellectuelen van orde en fatsoenlijk leven samengaat met voorkeur voor rotzooi, liefst van de grootstadse soort (de Volkskrant, 21-03-2005, door Olaf Tempelman):
  De spirituele betekenis van het autowrak

Een van de markantste elementen in het landschap van Zuidoost-Europa is het autowrak. In Bulgarije zijn het meestal Lada's en Trabanten die op de meest onverwachte plekken staan één te worden met de natuur. In het voormalige Joegoslavië zijn het Zastava's en Yugo's.
...
    Een Nederlander met wie ik in Boekarest een tijdje geleden van gedachten wisselde, verklaarde gedeprimeerd te raken van de grote hoeveelheid autowrakken. Zelf zou ik eerder het tegenovergestelde beweren: ik raak gedeprimeerd van plekken waar je helemaal geen autowrakken. afbrokkelende verf of vervallen landhuizen ziet - in 'cleane' landen als Zwitserland, Denemarken of Nederland. ...

Commentaar overbodig.

Een reeksje (VARA TV Magazine, nr. 49-2007, door Youp van 't Hek):
  Bob & Youp

...     Tot ik hoorde hoe het werkelijk zat. Het is een Amsterdamse plakkersoorlog. Ruzie tussen afficheplakkers! De ene groep heeft te vaak over de affiches van de ander heen geplakt en pikt dat niet meer. Waarschijnlijk beweert de andere groep hetzelfde. Zij zijn begonnen! Wie er begonnen is? Dat weet alleen god en die bestaat niet. Ondertussen ben ik benieuwd naar het antwoord van de aangevallen groep. Vrolijk, zo'n geweldloze plakkersoorlog. Ik hou nou eenmaal van een beetje herrie in de stad.

En de grafittispuiters, en de drugsoverlast ... (VARA TV Magazine, nr. 33-2007, door Youp van 't Hek
  Knuffeljunk

 Hij sjouwt al zestien jaar door onze straten. Jonathan. Zeg maar Jona. Het is onze knuffeljunk. Ik leerde hem kennen toen hij op de achterbank van mijn auto lag te slapen. Hij stonk een uur in de wind. Verlopen, verlaten en verslaafd aan alles dat god geboden en verboden heeft. ...
    ... Ooit vluchtte hij voor een opdringerige dealer naar Amsterdam, waar hij opgenomen werd in de zogenaamde grachtengordel. Hij in de zomer in het plantsoen en in de winter in het schuurtje van een altijd dronken advocaat. Soort zoekt soort. ... Hij vermagert snel en volgens onze huisarts kan hij nog ongeveer drie jaar mee. Dan gaat-ie echt dood. Dus we koesteren Jonathan nog even. ...

... de ware alfa-intellectueel is er dol op. Welker sympathie niet weinig geholpen zal worden door het feit dat binnen dat circuit zelf ook het nodige gebruikt wordt - zoals algemeen bekend ...

Nog eentje (VARA TV Magazine, nr. 02-2008, door Youp van 't Hek):
  Bob & Youp

...    Tijdje geleden zat ik op een Amsterdams terras en zag een dame enorme schade maken bij het inparkeren. Ze deed heel keurig een briefje op de gebutste auto en maakte dat ze met auto en al weg kwam. Toen de eigenaar even later het briefje las, ontstak hij in woede. Hij vroeg of wij iets gezien hadden. Wij hadden alles gezien. Wat er op het briefje stond? Sorry, ik ben niet zo goed in inparkeren. Volgende keer beter! Marianne. Dat was alles. Geen telefoonnummer of wat dan ook. Zelden zo'n boze meneer gezien. Onbeschoft? Ja. Maar wel om te lachen.

Heel leuk, die stadse onbeschoftheid.
    Het trieste is: ook dit soort fanatieke alfa-intellectuelen als Youp van 't Hek weten eigenlijk best wel hoe 't zit. Natuurlijk weten ze diep in hun hart wel waar de werkelijke waarde van een fatsoenlijk leven ligt (VARAgids, nr. 29-2009, door Youp van 't Hek):
  Bob & Youp in Italië (2)

 Deze foto is van een paar weken geleden. Hij zou ook vijftig jaar eerder gemaakt kunnen zijn. Dat is het mooie aan de foto en aan dit Italiaanse stadje. Het is een plek waar ik graag en vaak kom. En elke keer ontroert het me weer. Waarom? Omdat het echt is. Echt en puur.
    Natuurlijk hebben ook hier alle huizen schotels en volgen de inwoners elke ace op Wimbledon en iedere bomaanslag in Irak, maar dat zie je niet aan de nauwe straatjes en het beeldschone pleintje. Het stadje is nog steeds het stadje. Geen rare disco's, zinloze winkels of ander overbodig gedoe. Een bakker, een slager, een groenteman en net buiten het centrum een sympathieke familiesuper.
    Eens in de zoveel weken sjouwen ze met een heiligenbeeld de stadspoort uit en komen ze een kwartiertje later aan de andere kant het stadje weer binnen. De ene keer is het Jezus, de andere keer zijn moeder en de volgende keer een mij onbekende heilige. Een klein clubje wandelt er biddend achteraan. Het zijn vooral de vrouwen die meelopen. Oudere vrouwen.
Voor het merendeel weduwes. In stemmig zwart gehuld. En natuurlijk de burgemeester met zijn prachtige groen-wit-rode sjerp. ...
    ... Middeleeuws? Zal best, maar met zo'n tochtje doen ze toch niemand kwaad? Het stadje is al eeuwen het stadje en wordt geregeerd door het milde ritme van de seizoenen. En ik kan er zo gelukkig zijn. Waarom? Italië is zo gemakkelijk uit te leggen.

Het is eigenlijk te triest voor woorden dat iemand dít zegt, en dan al die voorgaande onzin uitbraakt. Er is maar één mogelijke verklaring: ten tijde van het uitbraken van die nonsens is de betreffende persoon onder invloed van één of ander verslavend middel. Dat verslavende middel is de alfa-intellectuele kijk op de wereld - de kijk van "al het nieuwe is mooi", destructie boven gewoonheid, geestelijke afwijking boven geestelijke gezondheid, van junkfood boven   groente, van verslaving boven een regelmatig leven, van cocaïne boven een ijsje.

Als volgende voorbeelden van zeer pure vorm van de grote-stads heroïne (Dagblad De Pers, 15-01-2008, door Mars van Grunsven):
  New York | De stad is veel veiliger, maar is het ook leuker?

Verlangen naar graffiti en travestieten

New Yorkers voelen zich veiliger nu de criminaliteit er zichtbaar afneemt. Zo ook Gerard Widdershoven, die er sinds 1973 woont. Toch mist hij die goeie ouwe tijd. ‘New York verliest z’n edge.’


Toen de Nederlander Gerard Widdershoven voor het eerst de wijk Harlem bezocht, ten noorden van Central Park, werd hij bij de uitgang van het metrostation door een oude, zwarte man aangesproken. ‘Jij komt zeker uit Europa’, zei deze.
    Het was 1973 en in die tijd kwamen blanke Amerikanen niet in Harlem. Het was te gevaarlijk, vertelt Widdershoven (59), terwijl we door de East Village wandelen, de wijk waar de antiquair woont en zijn winkel heeft – Maison Gerard, gespecialiseerd in art deco.
    De stad stond er beroerd voor toen Widdershoven er neerstreek. De werkloosheid was enorm, de blanke middenklasse was naar de voorsteden ‘gevlucht’ en New York balanceerde op de rand van faillissement. ‘Alleen tussen de 78e en 53e straat was het veilig. Times Square werd gerund door gewapende pooiers. Buurten als Alphabet City of de Lower East Side, waar je nu overal restaurantjes en hippe boetieks vindt, waren het terrein van zwarte en latino-gangs.’
    Een van de gevaarlijkste plekken van de stad was de metro. ‘Na zessen nam je die gewoon niet, tenzij je beroofd wilde worden. En dan heb ik het over Manhattan. In Brooklyn of The Bronx kwam ik alleen met mijn bestelbusje.’
    Al die slechte buurten hadden ook een voordeel: jonge, artistieke mensen, die genoeg hadden aan stromend water en een dak boven het hoofd, konden er goedkoop wonen. ‘New York bruiste in die dagen van de creativiteit. Oké, ik kon niet met een gouden horloge om m’n pols de straat op, maar daar stond zoveel tegenover.’
    Totdat in 1984 de crackepidemie in New York arriveerde. Dat betekende nog meer geweld – van 1.450 moorden per jaar naar 2.245 in 1990 – en, vooral, een niet eerder vertoond moreel verval. ‘Ik heb crackhoeren bij mij op de stoep met de benen wijd zien gaan,’ herinnert Widdershoven zich. ‘Huizen werden op klaarlichte dag door bendes leeggeroofd. Als ik ‘s ochtends de straat opstapte, was de grond bezaaid met naalden en crackpijpjes.’
    Anno 2008 zijn de sporen van die jaren zo goed als weggewist. Op Widdershovens blok, 10th Street tussen 2nd en 3rd Avenue, is de graffiti van bijna alle puien verwijderd en staan langs beide staatzijden de blinkende SUV’s ordentelijk geparkeerd. Een kamer voor 80 dollar per maand vind je er al heel lang niet meer.
    Het is er ontegenzeggelijk beter wonen geworden. Toch mist Widdershoven, zoals zoveel veteranen van de jaren zeventig en tachtig, de graffiti op de muren, de drag queens op de hoek en de spontane vlooienmarkten in de East Village waar de helers hun waren aanboden – die artistieke bende van die goeie ouwe tijd, als het ware. ‘New York verliest z’n edge.’
    Die edge is er nog wel, alleen niet meer in Manhattan. Vooral in bepaalde delen van The Bronx en Brooklyn wordt nog altijd gemoord, geroofd en verkracht. Maar dan zonder die door jonge kunstenaars en intellectuelen gedreven dynamiek waarnaar Widdershoven cum suis terugverlangen.

Tussenstuk:
Aantal moorden in New York

1963 - 548
1973 - 1680
1984 - 1450
1990 - 2245
2007 - 494

En (de Volkskrant, 10-06-2006 ):
  Volgende week bezoeken veertig Europeanen tussen 25 en 35 jaar Amsterdam voor een conferentie over sociale diversiteit in steden. ... Het Betoog publiceert vandaag drie bijdragen van deelnemers.

Hoe moeten de grote steden in Europa omgaan met sociale diversiteit ? Sinds de bomaanslagen in Londen en Madrid, de rellen in Parijs en de moord op Theo van Gogh beheerst deze vraag vele discussies. De jonge Europeanen Josie Appleton, Dainias Blynas en Tommi Laitio geven hun visie.


Door Tommi Laitio
 
Geef mij een buschauffeur met piercing

Tommy Laitio (28) is een freelance journalist en mediaprogrammeur uit Finland. Hij is verantwoordelijk voor het mediaprogramma van de European Cultural Foundation, een onafhankelijke organisatie die grensoverschrijdende culturele samenwerking stimuleert. Hij schrijft regelmatig in Finse weekbladen over politiek en documentaire film.

...   Het grootste risico voor Europese steden is repressie, niet immigratie. Het spreekt vanzelf dat een spontane en licht chaotische stad een veeleisende atmosfeer biedt om in te leven. Ik vind toch dat zoiets uiteindelijk voor ons allemaal beter is. De openbare ruimte moet niet een domein zijn waar gedragingen moeten worden goedgekeurd door een veiligheidsbeambte – al zullen we af en toe onrust en verstoring moeten verdragen.
    Dit is geen oproep tot chaos, maar tot een moderne stad die toestaat om op uiteenlopende wijze parochiaal te zijn. Ik heb liever een stad waar het terras van een kroeg de straat in bezit neemt op een warme zomeravond, of waar ik een vriend tegen het lijf kan lopen op de markt. Ik vind het leuk te zien hoe fietsen met kettingen aan van alles vastgezet zijn en hoe overal plakstickers zitten.
    Ik hou ervan te wonen in een stad waar ik af en toe van mijn fietsroute moet afwijken vanwege een demonstratie en waar de buschauffeur een hoofddoekje mag dragen of een piercing mag hebben. Amsterdam is nog steeds flexibel genoeg voor een portie persoonlijke bevrijding.
    Hoe meer van ons het gevoel hebben dat onze levensstijl wordt toegejuicht, hoe groter onze wil om zorgzaam te zijn voor de publieke sfeer. De huidige lobby voor uniformiteit en stabiliteit gaat in tegen het wezenlijke idee van persoonlijke vrijheid en speelsheid.


Door Josie Appleton

Red de stad van de regelneven en de apparatsjiks

Josie Appleton (29) is een Britse schrijfster en journaliste. Ze publiceerde ondermeer in the Spectator, The Times, The Guardian en TLS. Ook draagt ze geregeld bij aan het online magazine Spiked (www.spiked-online.com). In haar essay Museums for the people? bekritiseerde ze musea voor hun beleid inzake culturele diversiteit.


De toekomst van sociale diversiteit in Londen ziet er niet per definitie gunstig uit. Tegenwoordig wordt sociale diversiteit vaak beschouwd als een onderwerp voor regelneven en bestuurlijke apparatsjiks, in plaats van als een vanzelfsprekend onderdeel van het leven in de grote stad.  ...
    Zo ziet de nachtmerrie eruit. Ik hoop juist dat Londen zich ontwikkelt tot een heksenketel van een stad, een plek waar mensen van uit de hele wereld elkaar treffen om als gekken samen te werken, over politiek te discussiëren, kunst te vervaardigen, vrienden te maken en verliefd te worden. ...

De multiculturalistische globaliseringswinnaars behoren ook tot de grote groep alfa-gamma intellectuelen. Ze willen vrij kunnen hoppen van ene wereldstad naar andere wereldstad, en  van die wereldsteden willen ze dat het vrijgevochten poelen van rotzooi, chaos, dan natuurlijk ook criminaliteit zijn.

En een integraal deel van deze ellende is natuurlijk het kapitalisme (de Volkskrant, 02-10-2008, column door Max Pam):
  Kapitaliseer is reuring, gedoe, emotie, competitie, winst en verlies. Stel je een wereld voor zonder kapitalisme. Dat is het paradijs waar niets gebeurt. Daar wil je niet wonen.

Laat de crisis nog even duren!


Volgens een onderzoek in zeventien landen zijn jonge Russen het meest materialistisch. Meer dan elders leggen jonge Russen het verband tussen geld en een gelukkig bestaan.  ...

Vervang het woord "kapitalisme" door "oorlog", en je kent meteen de waarde van deze uitspraken. Er zijn trouwens ongetwijfeld literaire wijzen die die uitspraken met betrekking tot oorlog al gedaan hebben.
    Voor de volledigheid staan er in het citaat ook nog de eerste twee zinnen waarmee Pam het kapitalisme wil aanbevelen -  de waarde van dit smerige materialisme is bekend genoeg  .

Moeten we het alweer hebben over Youp van 't Hek. Eigenlijk was dat niet de bedoeling, maar wat hij nu zegt is zo sprekend voor de sfeer in de kunstzinnige kringen, dat het niet anders kon (VARAGids, nr. 37-2008, door Youp van 't Hek):
  Bob & Youp

 Er waren ongetwijfeld jaren dat een straattheatergroep subsidie kreeg voor deze prachtige dansvoorstelling met de titel Stadschaos en dat dit videokunstwerk de absolute hit werd van het Holland Festival.
    De recensent van de Volkskrant repte over de achteloosheid waarmee de fietsen op een bijna natuurlijke wijze in het beeld lagen, alsof ze overhaast waren achtergelaten door opgewonden geliefden of in paniek geraakte vluchtelingen. De criticus van NRC Handelsblad loofde vooral de compositie en de durf van de regisseur. Zeker twee zomergasten lieten later nog fragmenten van dit in hun ogen absolute meesterwerk zien. Beide keren vroeg de presentator of het niet te gedateerd was, iets wat beide keren heftig werd ontkend. De kunstwethouder koos in die jaren deze foto uit om hem vier bij vijf meter in de hal van het gemeentehuis te hangen. Bij de onthulling sprak hij dat het werk hem keer op keer ontroert en dat hij niet kan zeggen waarom. Zoals het hoort bij echte kunst.
    De film heeft toen prijzen gewonnen op het grote prestigieuze videofestival van het Japanse Osaka, op het filmfestival van Vancouver en tijdens de inmiddels opgeheven Modern Video Days in Boston, ooit het belangrijkste festival voor moderne videokunstenaars.
    Hoe de videofilm heet? Wie de maker is? Waar hij nog te zien is? Wat ik er zelf van vond? Ingewikkelde vragen. Daar is geen antwoord op. Het is namelijk allemaal door mij verzonnen bij een foto van Bob die hij nam vanuit de Amsterdamse Bibliotheek, terwijl hij zich een beetje stond te vervelen bij de presentatie van het boek van Wijnand Duyvendak. Hij keek achterom en zag een Amsterdams stadsbeeld 2008. Niks meer, niks minder.

De kunstzinnige kringen, zo schat Youp in, zijn dol op dit soort wanorde - en er is geen enkele reden om te veronderstellen dat hij niet gelijk zou hebben.

Nog maar eens een Volkskrant-weblogger. Dit zijn grotendeels alfa-intellectuelen, ook grotendeels anoniem, die zich daar dus wat ongestoorder kunnen uiten. Met de volgende treffende samenvatting tot gevolg (Volkskrant weblog, 01-08-2009, door Blacksmoker (schrijver, politicoloog)):
  Nette Mensen

Ik heb een vreselijke hekel aan nette mensen.

Wat zijn nette mensen?

Nette mensen zijn die mensen die: aan de kant gaan als je ze recht in de ogen kijkt.
Nette mensen zijn die mensen die: elke dag op tijd op het werk zijn.
Nette mensen zijn die mensen die: nooit eens tegen de baas in verzet komen.
Nette mensen zijn die mensen die: geloven wat er in de wakkerste krant van Nederland staat.
Nette mensen zijn die mensen die: op elk bonnetje kijken dat zij van een verkoper ontvangen.
Nette mensen zijn die mensen die: na de seks meteen onder de douche gaan staan.
Nette mensen zijn die mensen die: een huis kopen omdat het goed staat.
Nette mensen zijn die mensen die: kinderen krijgen om ze te hebben.
Nette mensen zijn die mensen die: andere culturen eng vinden.
Nette mensen zijn die mensen die: niet begrijpen dat Nederland in de wereld niets voorstelt.
Nette mensen zijn die mensen die: met alle winden meewaaien om erbij te horen.
Nette mensen zijn die mensen die: leven met het motto na mij de zondvloed.
Nette mensen zijn die mensen die: houden van oranje.
Nette mensen zijn die mensen die: zich met hart en ziel inzetten voor een bedrijf dat ze uitbuit.
Nette mensen zijn die mensen die: elke week in de kerk zitten en geloven wat de priester ze wijsmaakt.
Nette mensen zijn die mensen die: bang zijn voor ongedierte omdat zij niet kunnen bevatten dat zij het zelf zijn.
Nette mensen zijn die mensen die: allochtonen willen deporteren omdat zij niet willen assimileren.
Nette mensen zijn die mensen die: een algemeen kritisch geluid interpreteren als een persoonlijke aanval.
Nette mensen zijn die mensen die: nooit iets anders dragen dan de anderen dragen.
Nette mensen zijn die mensen die: zich nooit anders gedragen als de ander.
Nette mensen zijn die mensen die: elke dag dezelfde grappen maken als zij op het werk komen.
Nette mensen zijn die mensen die: veel te veel parfum opbrengen om dat zij lijfgeur onnatuurlijk vinden.
Nette mensen zijn die mensen die: elke dag weer het weer bespreken.
Nette mensen zijn die mensen die: denken dat zij een eigen mening hebben, maar niet door hebben dat zij meelopers zijn.
Nette mensen zijn die mensen die: nooit verantwoordelijkheid nemen, liever naar een ander wijzen als er wat misgaat.
Nette mensen zijn die mensen die: nooit eens grijs rijden in het openbaarvervoer.
Nette mensen zijn die mensen die: niet zichzelf kunnen zijn omdat zij geen zelfbeeld hebben.
Nette mensen zijn die mensen die: denken dat Petrus ze opwacht aan de hemelpoort.
Nette mensen zijn die mensen die: op grond van etniciteit het idee vormen dat zij meer rechten hebben als anderen.
Nette mensen zijn mensen die: geloven dat harddrugs en softdrugs het zelfde zijn.
Nette mensen zijn mensen die: hun grijze haar verven om het verstrijken van de tijd te ontkennen.
Nette mensen zijn die mensen die: gehoorzaam iedere order opvolgen die ze wordt gegeven, zonder na te denken over de consequenties.

Ze hebben een bloedhekel aan nette mensen - dat wil zeggen: de niet-intellectuele of lagere klassen  .

Als volgende de in linkse denkfouten grossierende en multiculturalitische historicus (de Volkskrant, 15-02-2010, column door Peter Giesen):
  Grieken haten Plato

Tussentitel: Het werd een sport om de staat te slim af te zijn

Ik ben vaak in Griekenland geweest, en heb me altijd verbaasd hoe uit de bakermat van de rede zo’n chaotisch land kon ontstaan. Een paar jaar geleden landde ik op het vliegveld van Santorini. Ik was de laatste die nog een taxi wist te bemachtigen. Gelukkig zat ik naast de chauffeur. De achterbank was volgepropt met vier volwassen mannen. Wie na ons kwam, moest maar zien hoe hij zijn hotel bereikte. Taxi’s reden er niet meer, want op het hele eiland was geen druppel benzine te krijgen. Alle pomphouders waren in staking gegaan. De reden: de regering had geëist dat ze hun pompen op een computergestuurde kassa zouden aansluiten, zodat ze benzine niet meer zwart konden verkopen. Schandalig! Een ongehoorde inbreuk op de vrijheid!
    Dat is democratie, zou Plato hebben gezegd. In een democratie krijgen de begeerten vrij spel en worden ondeugden niet meer bestraft. Vrijheid is goed, dwang slecht. Daardoor worden burgers overgevoelig: ‘Iemand hoeft hun maar schijn van dwang proberen op te leggen, en ze gaan al koken’.
    Van deze rommeligheid wilde Plato niets weten. In de Politeia beschreef hij zijn ontwerp voor een ideale staat, die volgens strikt redelijke principes geleid moest worden. ...
    Het zou een beetje anders lopen met de Grieken. ... Het werd een sport om de staat – lees de Turken – te slim af te zijn. Maar hoe chaotisch de Griekse staat ook functioneert, hij valt nog altijd te verkiezen boven de fanatieke redelijkheid van Plato.

Deze vorm van redenatie is de retorische truc genaamd "hellend vlak"  : je trekt een op zich redelijke stap door naar het extreme. Waarna meestel reclame voor het eigen, vaak net zo extreme, standpunt volgt. Hier dus het extreme standpunt dat chaos een te verkiezen manier van maatschappelijke organisatie is boven die van wat meer meer orde en organisatie.

Een wat oudere versie van het misverstand (de Volkskrant, 20-02-2010, ingezonden brief van Carolien Gehrels, wethouder cultuur Amsterdam):
  Pamuk

Gisteren schreef columnist Nausicaa Marbe over meneer Pamuk en de PvdA. ...
    En Pamuks relaas uit 2003 wordt mooi aangevuld door Ahmet Altan, Turks schrijver, over Istanbul vijftig jaar later, in deze tijd: ‘Dit is nog steeds een vreemd land, zo vol tegenstrijdigheden, maar het is erg veranderd in de afgelopen paar jaren. Het is hier nog steeds een chaos, en je hebt chaos nodig om iets te creëren. Er is geen chaos in Europa en jullie hebben daardoor geen vernieuwing meer. ...

Dit is het oude misverstand van de creatieve chaos, dat ook telkens weer de kop op steekt. Alle nieuwe psychologische inzichten wijzen erop dat creativiteit in de hersenen samengaat met periodes van relatieve rust, waarin de hersenen in staat zijn om verbanden te leggen tussen verder uit elkaar gelegen gebieden   . Je mag veilig aannemen dat rust in het hoofd min of meer overeenkomt met rust in de omgeving.

En wat echte gevaarlijk is, zijn systemen (de Volkskrant, 05-03-2010, column door Olaf Tempelman):
  Het monsterlijke gezelschap dat zich nooit laat verbannen

De jeugd is het thema van deze 75ste Boekenweek, maar was al een beetje dat van de 74 voorgaande. ... Misschien wel de mooiste term voor deze jaren is van de Amerikaanse psychoanalytica Selma Fraiberg (1918-1981): de verzonken stad. Bijna een halve eeuw geleden, in 1966, kwam zij met een adembenemende evocatie van het verzonkene, De magische wereld van het kind. Het boek werd een klassieker en is net weer heruitgegeven (Spectrum; euro 15,–; voorwoord Rita Kohnstamm).
    Selma Fraiberg bedoelde het woord magisch bepaald niet in idyllische zin. Deze magische wereld is er een van monsters, wilde dieren, reuzen, heksen, en vreemde natuurverschijnselen, kortom, van angst. ... Ik moest hier denken aan een van mijn oudste herinneringen. Het waren de vroege jaren zeventig en er was, ik meen via een collega van mijn vader, een kinder-lp van het duo Elly en Rikkert (toen hippies, later EO) in huis beland, waarop fluisterende stemmen niet de dreiging van monsters suggereerden maar van Systemen. Ik werd voor die Systemen zo bang dat mijn vader het zwarte vinyl door midden brak: ziezo, de Systemen bestaan niet meer. ...
    Onze geestelijke gezondheid als volwassene hangt in hoge af van de mate waarin we er in onze magische jaren in slagen onze demonen te bedwingen, via onze verbeelding, via de rede, via het geweten – er is geen standaardweg. ...

Kennelijk zat het alfa-denken er bij Olaf Tempelman al vroeg in.

Regels maken het ook mogelijk te voorspellen. Ook heel fout dus (de Volkskrant, 06-03-2010, column door Maarten Keulemans
  Voorspellen

Tussentitel: Winnen op de Spelen is eigenlijk een kwestie van ruis

En zo kwam het met de economie allemaal weer goed. De bankiers krijgen weer bonussen, de topmannen verzilveren hun opties, en in Groningen probeerden de economen Gerard Kuper en Elmer Sterk maar weer eens de uitslagen van de Olympische Winterspelen te voorspellen. Aan de hand van economische gegevens.
    Amusante gewoonte, dat medailles voorspellen. En waarom ook niet? Met zaken als het inkomen en het inwonertal van een land kun je best iets zeggen over de kans op olympisch eremetaal. Dat Noorwegen meer kans maakt bij het skiën dan Nigeria, lijkt me trouwens ook niet geheel onlogisch.
    Jammer alleen dat het niet lukte. Elf medailles hadden Kuper en Sterk ons beloofd (viermaal goud, viermaal zilver en driemaal brons), maar het werden er acht. Ja, misschien hadden Elmer en Gerard gelijk gekregen als je de Spelen honderd keer zou overdoen. Maar de pest is: van de Olympische Winterspelen 2010 is er maar één.
    Het echte probleem zit natuurlijk dieper. Een paar jaar terug toonden twee wiskundig economen, Paul Ormerod en Craig Mounfield, aan dat veel van de variatie die je ziet bij grootschalige menselijke activiteiten, zoals economieën of sportevenementen, helemaal geen zinvolle informatie is, maar gewoon betekenisloze ruis. Dan kun je nog zo slim zijn, het is domweg onmogelijk om op basis daarvan ook maar iets te voorspellen.   ...
    Opeens moet ik denken aan van die paranormale meneren en mevrouwen die elke januari mogen orakelen wat ze voor het komende jaar voorspellen. Iets met het koningshuis, en er zal een bekende Nederlander ernstig ziek worden, orakelde men dit jaar. Leuk. Klopt altijd. Het was alleen wel zo attent geweest als ze ook de aardbevingen in Haïti en Chili hadden voorspeld.

Geweldig. Dat krijg je als een cultureel antropoloog columns laat schrijven in je wetenschapskatern. Die kent het verschil niet tussen absolute, zwart-witregels, en statische verbanden met een gemiddelde en een standaarddeviatie  . Die heeft ergens gelezen dat deviatie het gevolg is van willekeurige processen, ruis, en concludeert dat dat dus ook moet gelden voor het gemiddelde. En dan haalt hij er waarzeggers bij om zijn punt te maken. En als uitsmijters dan ook nog over aardbevingen begint. Waarvoor uitstekend voorspeld kan worden wat de ergste risicogebieden zijn, waaronder, dus, ook Haïti was.
    Maar dat was Maarten Keulemans, cultureel antropoloog, natuurlijk even ontgaan, hekel als hij heeft aan regeltjes en voorspellen.
    Nog een Keulemansje (de Volkskrant, 13-03-2010, column door Maarten Keulemans):
  Boevenfobie

Tussentitel: Repressie is vooral nodig tegen het idee van onveiligheid

Straatcamera’s tegen de vandalen, dna-douches tegen de winkeldieven, piepapparaten tegen de hangjongeren. Haast geen week gaat er voorbij zonder alweer een ingenieus nieuw wapen tegen de criminelen. Jammer alleen dat ze de misdaad niet aantoonbaar verminderen, zo constateerde het expertisecentrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid deze week.   ...
    Inmiddels is onze leefwereld vreedzamer dan ooit en neemt de misdaad jaar na jaar af. Toch verschansen we ons achter sloten, camera’s en dna-sliertjes, alsof het tuig ons ieder moment de schedel kan inslaan.
    Lastig wel. Je zult niet alleen zware jongens moeten bestrijden, maar ook voortdurend die bange mensjes moeten kalmeren: rustig nou maar, misdaad is erg, maar je moet ook weer niet overdrijven. ...
    Voor je het weet beeft de mensenkudde dan van angst, roept men om sterke leiders en stadscommando’s, ...
    Nee, repressie is er nodig. Keiharde repressie. Niet tegen boeven – maar tegen het waanidee dat het buiten onveiliger is dan ooit en we worden belaagd door horden overvallers, geweldplegers en ander schorriemorrie.

Mensen, luister naar Maarten Keulemans: weest tevreden met de criminaliteit die u heeft. En niet zeuren dat u er minder wilt. Vergeet niet hoe mooi criminaliteit is - volgens Maarten.
    Oh, en regulier collega Toine Hermans is het met hem eens (de Volkskrant, 03-04-2010, rubriek tv, door Toine Heijmans a.i.):
  Griezelavond

Tussentitel: We beginnen kalm, met wat klein crimineel grut

Luiken dicht! Het is dinsdagavond, Nederland 1-griezelavond! Deuren op slot, want wat we aan crimineels gaan laten zien, is allemaal echt gebeurd, en kan dus ook bij u gebeuren. Daarom laten we het zien, puur vanwege het maatschappelijk belang.
    We beginnen kalm, met wat klein crimineel grut. Mensen die zich misdragen op de openbare weg, maar nu toch mooi aan de schandpaal worden genageld door met camera’s uitgeruste politiewagens. Hardrijders achtervolgen, scheefinhalers aan de kant zetten – dat doen we niet omdat we denken dat het kijkers trekt, dat doen we om de kijker op te voeden. ...
    Klaar voor het zwaardere werk? Nagelen we nu een paar oplichters aan de paal. Vorige week een meneer die talloze vrouwen versierde, enkel om hun geld. Deze week een mevrouw die dure reizen boekt en er niet voor betaalt. Je kunt zeggen dat het zielige mensen zijn, zieke mensen zelfs, maar wij van Opgelicht?! zitten ze op de huid, als het moet met een verborgen camera. Wij berichten uit de wereld van oplichting, fraude en bedrog, en dan moet je onconventionele middelen gebruiken. ... Belt u nummer 0900-1121121, misschien kunnen we dan nog meer mensen waarschuwen.
    Neemt u gerust een koffie, of iets sterkers, want nu gaan we u persoonlijk betrekken bij de opsporing van zware criminelen. Een 69-jarige vrouw wordt neergestoken in haar serviceflat – de lijnen staan open! Beroofd, mishandeld en vernederd. Vroeger maakten we van Opsporing Verzocht een kaal programma, feitelijk, met politiemannen erin die het over een motorvoertuig hadden als ze een auto bedoelden. Dat was niet spannend, dus spelen we de overvallen nu keihard na. ... Herkent u deze man met een spitse neus en een bobbel erop? Bel 0800-6070.
    Vroeger waren we ook voorzichtig met het laten zien van de verdachten, maar daar hebben we nu geen enkel probleem meer mee. Eigen schuld, dikke bult. Bewakingsbeelden blijven spannend en zijn volop beschikbaar, nu Nederland is vol gehangen met camera’s.
    Mocht u niet kunnen slapen vannacht, vanwege alle beelden die door uw hoofd spoken, of omdat u vermoedt dat iedereen op straat een oplichter is of een rover – sorry.
    Uit naam van het maatschappelijk belang.

En weet u wat nu het echt vervelende is: het werkt nog ook! Het blootstellen van oplichters is een heel effectief middel om ze "uit de markt" te halen. En de politie evalueert een programma als Opsporing Verzocht op effectiviteit, en het blijkt te werken.
   En dat zien ze niet graag, onze alfa-mannetjes - echte bestrijding van de criminaliteit. Want dat vinden ze eigenlijke wel mooi, criminaliteit - kijk maar hier  .
    De maandag erop was de reguliere tv-recensent weer terug. Het verhaaltje was echter hetzelfde (de Volkskrant, 19-04-2010, rubriek tv, door Jean-Pierre Geelen):
  Balpen

Tussentitel: Peter R. zwicht voor het geld

 Het zag er vrijdag bijna naar uit dat Het Kwaad ging triomferen, zei Peter R. de Vries, maar gelukkig hebben wij Peter R. de Vries. Die zondag zijn kijkers leek voor te houden dat de rechtbank hem elke uitzending over de psychopaat Koos H. had willen beletten, maar als ervaren Peter-watchers leer je zijn woorden te wegen.  ...
    ‘Dit is nou echt zo’n zaak waar ik helemaal voor ga’, zei De Vries aan het begin. Dat hebben we geweten. Drie weken lang moesten we aan de buis gekluisterd blijven voor het verhaal achter de tot levenslang veroordeelde moordenaar van drie meisjes in Den Haag. Het nieuws: hij had de meisjes echt vermoord. Hij mocht porno kijken in zijn cel. En hij werd gedekt door een (overleden) Haagse rechter in ruil voor seks. ...
    ... het was in de kern toch vooral herrieschoppen. Vorige week was een dieptepunt. Bijna 1,9 miljoen kijkers gingen er eens lekker voor zitten. Ook ik. ...
    Peter R. is intelligent genoeg om te weten dat er geen zinnig argument was om de beelden van H. te tonen. Maar Peter R. de Vries is televisiemaker, dat verklaart alles.
    Hij wrong zich in kunstige bochten om zichzelf te rechtvaardigen. ‘Recht op privacy is prachtig’, zei hij. ‘Maar wat mij betreft is het niet bedoeld voor criminelen die onschuldige meisjes verkrachten en vermoorden en vervolgens ontkennen.’
    Het was niet eens een redenering.   ...

De blinde vlek is dus erg groot. De redenatie van De Vries is simpel: iemand die nooit meer buiten komt, hoeft zich geen zorgen te maken dat mensen hem zullen herkennen. En er is op beelden niets intiems of anderszins privé te zien. Ja, iets met moorden, maar daarvoor zijn zeer goede argumenten te geven dat anderen daar een zeer groot belang bij hebben - groter dan het belang van de moordenaar om ze achter te houden.
    Maar één ding, dat verder eigenlijk nauwelijks te sprake is gekomen, is Geelen niet ontgaan:
  En zeker: door de uitzendingen is elke – toch al kleine – kans verkeken dat H. ooit nog vrijkomt of op verlof mag.

Het past helemaal in de aard van het sociologische verschijnsel van mensen als Geelen, Hermans, Keulemans en al die andere intellectuele "hulpverleners aan criminelen" dat dit het grote punt is.
    Empathie met de mens achter de dader, zullen ze het misschien voor zichzelf verantwoorden. Maar wat werkelijk verbijsterend is, is het onvoorstelbare gebrek aan empathie voor de mens achter slachtoffers en achterblijvers. Alleen diepe religiositeit en ideologie kunnen zulke monstruositeiten oproepen.
    Ideologische koorts roept ook automatisch op tot herhaling en soortgelijke rituelen (de Volkskrant, 21-04-2010, rubriek tv, door Jean-Pierre Geelen
  Kruimelwerk

Het duurde even, maar daar was hij weer: Peter R. de Vries. De rechtschapen crimefighter annex gewezen kandidaat-premier mocht ditmaal aanschuiven bij de Moraalridders Knevel en Van den Brink ...
    ... Nee, Peter R. had zijn uitzending over moordenaar Koos H. ‘teleurgesteld, boos en gefrustreerd’ bekeken. De Vries had zo graag de echte Koos laten zien, in plaats van de figurant die hem door de rechter min of meer was opgedrongen. Tekstueel moest hij zich nu behelpen met voorgelezen letterlijke quotes van H. Normaal grossiert hij in nagespeelde reconstructies, maar nu vond De Vries dat onverteerbaar: ‘In tekstballonnetjes vallen geen pijnlijke stiltes, zie je geen grimas, hoor je geen aarzelingen of schaamte en voel je niet dat er iets wordt opgebiecht.’   ...
    Nu niet lullig doen over die laatste uitzending: van de drie was het de meest substantiële – mijn relativerende reactie van afgelopen maandag kwam mede voort uit irritatie over vorm en stijl van de twee eerdere afleveringen (en vele daarvoor).
    Een Haagse rechter die misbruik maakte van zijn positie en H. een hand boven het hoofd hield in ruil voor seks: dan heb je een scoop. Maar al met al is het wel een zaak van dertig jaar geleden, met een psychopaat die levenslang vastzit en een rechter die al zes jaar dood is. Dat maakt het niet minder ernstig, maar wel erg iets dat voorbij is. ...
    Hoe dan ook: ik geloof niet dat de draaiende ogen of hakkelende stem van Koos H. iets hadden toegevoegd aan de feiten zoals ze nu lijken. De Vries slaagde er in Moraalridders opnieuw niet in het tegendeel aannemelijk te maken. ...

Dit was allemaal razendsnel weerlegd (de Volkskrant, 23-04-2010,ingezonden brief van Reindert Brongers (Utrecht)):
  Scoop

Jean-Pierre Geelen kan goed schrijven, maar in zijn column over Peter R. de Vries en diens laatste uitzending over seriemoordenaar Koos H. (Katern 2, 21 april) slaat hij de plank mis. Hij schrijft: ‘Een Haagse rechter die misbruik maakte van zijn positie en H. de hand boven het hoofd hield in ruil voor seks: dan heb je een scoop. Maar al met al is het wel een zaak van dertig jaar geleden, met een psychopaat die levenslang vastzit en een rechter die al zes jaar dood is.’
    Ik vermoed dat de ouders van de vermoorde meisjes er anders over denken: als Koos H. niet de hand boven het hoofd was gehouden door een inmiddels overleden rechter, dan had deze Haagse moordenaar destijds eerder vastgezeten en waren twee van de drie meisjes dertig jaar geleden niet vermoord. Zoals bleek uit de uitzending. Het ging dus om veel meer dan een scoop.

En niet alleen de ouders van de vermoorde meisjes denken er anders over: (de Volkskrant, 16-04-2010, ingezonden brief van Fred Rohde (Leiden)):
  Verwerken

In 1979 was ik wiskundedocent aan de vooropleiding van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Ik gaf les aan jonge musici en balletleerlingen. De 12-jarige, door Koos H. vermoorde, Tialda Visser was één van mijn leerlingen. Op de dag van haar vermissing zag ik haar tegen het einde van de middag met haar zware John Travolta-schooltas langs het water lopen. Toen ik een paar dagen later hoorde dat Tialda niet meer leefde, ben ik door vele diepe dalen gegaan. Ik voelde me schuldig omdat ik haar niet heb kunnen beschermen en ben me altijd blijven afvragen wat er met haar is gebeurd. Zelfs in het boek Zuidwal van Sytze van der Zee vond ik onvoldoende antwoord. De uitzendingen van Peter R. de Vries zijn daarom van onschatbare helende waarde. De Vries is erin geslaagd het monsterlijke gezicht van het kwaad, dat altijd achter stilzwijgen en ontkenning verborgen bleef, te laten zien. Als deze beelden alleen aan nabestaanden zouden worden getoond, zou geen recht worden gedaan aan het leed dat Koos H. bij andere betrokkenen heeft veroorzaakt. Bij de laatste uitzending zal ik weer op het puntje van mijn stoel zitten. Tenminste, als de rechter mij deze voorlopig laatste kans op verwerking niet ontneemt en Koos H. alsnog aan het langste eind trekt.

Als je dit leest, wat een walgelijke houding heeft die Geelen dan ... En daarin staat hij niet alleen niet alleen, hij is sterk representatief voor de houding van de alfa- en gamma-wereld. En in die zin is zijn zijn stukjes wel te begrijpen: hij hoort ongetwijfeld niets andersom hem heen
    Gelukkig zijn niet álle vertegenwoordigers daarvan verpest: (de Volkskrant, 23-04-2010, door Jens van den Brink, media-advocaat):
  Opnamen van onverbeterlijke Koos H. dienen publiek belang

Het privacybelang van moordenaar Koos H. is door de rechter ten onrechte geplaatst boven het belang van zijn huiveringwekkende onthullingen.

Schande dat Peter R. de Vries in zijn jacht naar de kijkcijfers nu zelfs een vonnis van een onafhankelijke rechter naast zich neerlegt. Dat gevoel lijkt bij veel mensen de boventoon te voeren na de uitzending waarin de beelden van Koos H. te zien waren. Misschien niet bij de man op de straat, wel bij de meeste serieuze commentatoren. Koos H. zit vast en ondergaat dus zijn straf. Hij moet dan niet ook nog eens door Peter R. over de knie worden gelegd en uitgebreid herkenbaar in beeld komen. Maar zit de man op de straat er nou echt helemaal naast?
    Dat het Peter R. de Vries en SBS ook gewoon om de kijkcijfers te doen is, lijkt me niet helemaal ondenkbaar. ...
    Maar kan hij dan zomaar een rechterlijk vonnis naast zich neerleggen en de dwangsom voor lief nemen? ...
    Zijn frustratie is wel begrijpelijk. Onze grondwet verbiedt voorafgaand toezicht op de media. Het vonnis zet dat verbod opzij. Dat kan in uitzonderingsgevallen, maar alleen als daar een zeer zwaarwegende reden voor bestaat. En die ontbreekt hier wat mij betreft.
    Volgens de Nederlandse rechtspraak hebben ook verdachten en veroordeelde misdadigers recht op privacy. Eind 2008 oordeelde de rechtbank in een zaak over een publicatie in Aktueel bijvoorbeeld nog dat ook seriemoordenaar Willem van E. recht op privacy had.
    Daar valt ook veel voor te zeggen. De vraag is alleen hoe krap het jasje van dat privacyrecht is geworden als iemand levenslang vastzit voor de meest vreselijke misdaden. Volgens de rechter kan het herkenbaar vertonen van Koos H. ‘een negatieve invloed hebben op de wijze van tenuitvoerlegging van zijn straf, de mogelijke behandeling van zijn psychische problemen en de bejegening door medegedetineerden.’ Ja, dank je de koekoek. Natuurlijk is het niet fijn voor Koos H. als de beelden worden getoond. Zijn medegedetineerden zullen overigens allang weten waarvoor Koos H. vast zit. ...
    Ik denk dat het privacybelang van Koos H. ten onrechte is geplaatst boven het belang van diens huiveringwekkende onthullingen. Op zich kun je de vraag stellen waarom hij herkenbaar moet worden getoond. Is dat alleen maar om de nieuwsgierigheid van de kijker te voeden? Ja, en dus? Het stillen van de nieuwsgierigheid van de kijker speelt bij (onderzoeks)journalistiek terecht een belangrijke rol. De mimiek van Koos H., zijn lichaamshouding als hij uitlegt dat hij een jong meisje neerschoot omdat ze hem naar zijn mening een verkeerd antwoord gaf – die beelden voegen veel toe aan de uitzending.
    We leven in een maatschappij waarin beeld een onmisbare rol speelt. Ook beeld wordt beschermd door de vrijheid van meningsuiting, ook als dat een beperking van iemands privacy betekent. Het belang van het tonen van beeldmateriaal wordt nog te vaak opzij geschoven, omdat het niet noodzakelijk zou zijn een verhaal met beeld te illustreren. Dat is om te beginnen de verkeerde toets. De vraag is niet of het noodzakelijk is beeld te tonen, maar of het noodzakelijk is dat niet te doen, zo leert ons artikel 10 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.
    De ontspannen manier waarop Koos H. vertelt over zijn gruweldaden doet denken aan de zaak Ferdi E., de moordenaar van Gerrit-Jan Heijn. Ferdi E. was in het geniep op de foto vastgelegd bij een politiereconstructie van de moord. Op de foto zag je hem rustig een sjekkie rollen, terwijl hij de politie uit de doeken deed hoe hij Heijn had vermoord. De foto werd gepubliceerd in Panorama, en Ferdi E. stapte naar de rechter wegens privacyinbreuk. De Hoge Raad vond dat publicatie van de foto was toegestaan. Daarbij speelde een rol dat de foto de Zilveren Camera had gewonnen.
    In beide gevallen werd de zeggingskracht van de publicatie sterk vergroot door de vastgelegde mimiek van de misdadiger. Het is dan ook opmerkelijk dat de afweging tussen de persvrijheid en het privacyrecht(je) van Koos H. in deze zaak in het voordeel van de laatste uitviel.

Maar dat is dus een uitzondering.

Terug naar de ruimtelijke inrichting, en wat de alfa daar van vindt (de Volkskrant, 11-06-2010, door Bob Witman):
  'Het bloemkoolimago is onterecht'

Het woonerf is dood. Al jaren. Zonde, vindt architect en hoogleraar Woningbouw aan de Faculteit Bouwkunde TU Delft, Dick van Gameren (47). Hij zit maandag bij een debat in Den Haag over de wederopstanding van een jaren zeventig fenomeen.

Weg met de bloemkoolwijk!
‘Er kleeft een notie van rommeligheid aan het woonerf, een mislukte erfenis vol verkeersdrempels uit de jaren zeventig. Het woord woonerf is bijna synoniem geworden voor het mengen van wonen, lopen en autoverkeer. Dat is niet terecht. Het ideeëngoed erachter is veel rijker. En verrassend vitaal.’

O?
‘Wij hebben onderzoek gedaan naar de wortels van het woonerf. ...
...
En het is allemaal zo slingerdeslang, een mens raakt gedesoriënteerd.
‘Het gekke is, men creëerde variatie om juist oriëntatie te bevorderen, maar te veel informatie werkt klaarblijkelijk averechts. Ook interessant, de architectuur van de woningen – waar nu zo veel aandacht aan wordt besteedt – doet er op het woonerf niet toe. De huizen lijken nauwelijks ontworpen. Toch zijn bewoners van woonerven vaak zeer tevreden over de woonkwaliteit van hun wijk. Meer dan in vinexwijken.’
...
Mag een wethouder weer het woord woonerf in de mond nemen?
...

Gessie... Geen rechtlijnigheid van torenflats op stenen pleinen  .

Een voorbeeld dat mede valt onder "de continuïteit der dingen", oftewel (alhier) dat vele geestelijke verschijnselen met elkaar samenhangen  (de Volkskrant, 26-08-2010, door Caspar Janssen):
  Hollands Welvaren

Veilige en brave speeltuin

 Er zijn vele redenen om in een nieuwbouwhuis in een buitenwijk te gaan wonen, zoals hier aan de noordrand van Veldhoven. De woningen zijn betaalbaar, degelijk en ruim, ze hebben tuintjes, als het goed is klemmen de deuren niet, er is gratis parkeergelegenheid voor de deur. ...
   Bovenal zijn deze wijken geschikt voor gezinnen met kinderen, zo is de veronderstelling. Geen razend verkeer voor de deur, geen rondscharrelende junks of ander vreemd volk in de buurt en vooral: veel speelvoorzieningen.    ...
    Er zijn vele redenen om weer weg te gaan uit een nette nieuwbouwbuurt, zoals twee bewoners uit deze straat van zins zijn. In het boek Little Children uit 2004 en de gelijknamige film uit 2006 komen zo ongeveer al die redenen aan bod. Wat bijbleef was dat veiligheid, net als geluk, toch lastig is af te dwingen.
    Voor je het weet werkt een speeloplossing dus averechts. Want de vraag is: hoe lang houden een paar metalen buizen met rubberbollen de spanning bij kinderen vast? Ooit komt het moment dat ze – juist vanwege die braafheid – de rest van de buurt maar eens gaan verkennen. Om kennis te maken met spannender zaken.

Goh, hoe zou het nu komen dat dit boek ter sprake komt? Dat heeft ongetwijfeld niets te maken met een systematische studie van journalist Janssen naar woonomgevingen. Het heeft even ongetwijfeld veel meer te maken met de persoonlijke voorkeuren van journalist Janssen. En dat 'ongetwijfeld' valt af te leiden uit de verhalen van journalist Janssen over zijn nicotineverslaving. En de bijbehorende voorkeuren voor kroegen en andere spannende zaken van de grote stad  .

Nog zo'n voorbeeldje "continuïteit" (de Volkskrant, 15-12-2010, column door Toine Heijmans, redacteur van de Volkskrant):
  Vinexmannen

   Vorige week werd schrijfster Naima El Bezaz bedreigd door haar buren, omdat ze in haar boek Vinexvrouwen over haar buren vertelt. ...
    Naima woont in een vinexwijk niet ver van de mijne. Ze is er niet gelukkig. Ze schrijft over vinexvrouwen die een ruilhandel in pillen hebben, over seks op de wc van de buren. De collectante voor het Reumafonds draagt in haar wijk een parelketting, en dealt in drugs.
    'Een vinexwijk heeft wel wat weg van een gevangenis', schrijft Naima, 'waarbij de tuin bedoeld is om ons even te laten luchten.'
    Het is een mooi, snel, prachtig brutaal geschreven boek.   ...

Het middels reeds bekende verhaal: je hebt een talent voor schrijven, dus heb je een hekel aan orde en regelmaat. Want daar valt niet over te schrijven. Over ruilhandel in pillen en seks op de wc wel. Daar kan je snelle en brutaal geschreven boeken over schrijven. Waar vanuit hetzelfde soort kringen maar al te graag aftrek voor bestaat:
  Een cameraploeg van Editie NL vroeg me of ik om die reden ook weleens was bedreigd. Dat was ik niet. Maar in de reportage die ze maakten, waren mijn woorden zo geknipt dat het net leek van wel.

Gelukkig is Toine Heijmans een uitzonderlijk geval in deze beroepsgroep van de wat nuchterder soort:
  Maar in de reportage die ze maakten, waren mijn woorden zo geknipt dat het net leek van wel.
    De wereld zit in elkaar zoals we graag willen dat-ie in elkaar zit. Zo houden we grip op het ingewikkelde leven.   ...
    Maar als ik aan mijn vinexwijk denk, denk ik aan mijn lieve buren die me nooit in de steek zullen laten. In mijn wijk praten mensen nog met elkaar, in veel andere wijken niet.
    Beauty is in the eye of the beholder. De wereld is zoals we hem zien.

Natuurlijk was dit boek ook meer dan genoeg aanleiding voor een gezellig gesprekje bij Pauw & Witteman. Waar ook uitvoerig de jarenlange depressie van Naima El Bezaz ter sprake kwam. Ten derde male "de continuïteit der dingen" ...  .

De veranderingen die het soort houdingen als die van de alfa-intellectueel tot stand brengen, zijn geleidelijk en worden pas duidelijk na een opvallende gebeurtenis:. In het Amsterdamse Vondelpark is een massale vechtpartij geweest (de Volkskrant, 26-04-2010, van verslaggever Sander Heijne):
  Reportage | Vondelpark in Amsterdam

'Dat ruimt de gemeente morgen toch wel op?'

Tussen de bergen afval ontstond vrijdagavond in het Amsterdamse Vondelpark een massale vechtpartij. Is de moraal in het drukste park van Nederland veranderd?

Tussentitel: 'Harde muziek, geschreeuw en vuil, het is de verloedering van het Vondelpark'

...   Een uurtje posten op een bankje bij het grote veld tussen de Vondelparkbrug, het Blauwe Theehuis en de ingang PC Hooftstraat, leert dat de mensen die hun afval wel en niet opruimen zich niet in etnische hokjes laten indelen. Twee keer denk ik parkvervuilers op heterdaad te betrappen. Ik vraag waarom ze hun vuil zo achterlaten en word aangekeken of ik gek ben. 'Dat is niet van ons.'   ...

Die opmerking over etniciteit, het is één-op-één, doet vermoeden, gezien de bril waarmee men normaliter over dit soort zaken bericht, dat de werkelijkheid twee op één of erger is. Maar dat is hier niet het onderwerp. Want ongetwijfeld is het ook zo dat ook de blanke normen verpest zijn - daarvoor hoef je niet naar het Vondelpark.
  Een paar jaar geleden verlieten onze 'buren' het park zonder zelfs maar hun wegwerpbarbecue op te ruimen. Ook toen werd ik schaapachtig aangekeken toen ik er iets van zei. 'Dat ruimt de gemeente morgen wel op. Daar betalen we toch voor?'

Ongetwijfeld geen allochtonen, want daar mag je dat soort dingen niet tegen zeggen ("Racisme!" - "Seker omdat ik swart ben!"), en nog zekerder durf je het niet ("Ikg maakg je dood!").
  Vandaag zie ik niemand anderen op hun slechte gedrag aanspreken. Zelfs de meeste agenten houden zich afzijdig, terwijl er toch aanleidingen genoeg zijn. Muziekinstallaties die zulke luide minimal house spelen dat omstanders naar elkaar moeten schreeuwen. Mensen die frisbeeën, beachballen en voetballen tussen de picknickers. En, naarmate de avond vordert, steeds meer mensen die hun vuil achterlaten.
    Het is niet het enige voorbeeld van normvervaging. Onder het oog van de agenten springt de een na de andere parkbezoeker op een knetterende scooter.
    Het is prijsschieten voor de ijverige motoragent, die in zijn warme leren pak duidelijk niet gekomen is om van de zon te genieten. Nooit eerder heb ik iemand voor wat dan ook beboet zien worden in het Vondelpark. Ook de bestuurders van de scooters reageren stomverbaasd als ze op de bon worden geslingerd.
    De inzet van de politieagent kan rekenen op de instemming van een groepje, 'omschrijf ons maar als oudere jongeren'. Ze ergeren zich al jaren aan wat ze de verloedering van het Vondelpark noemen. 'Harde muziek, geschreeuw, vuil.' Wat hen betreft, mogen ook de andere agenten 'nu ze er toch zijn' het voorbeeld volgen en het parkpubliek weer een beetje opvoeden.
    Als zelfs de hippies van weleer zich hardmaken voor een steviger politietoezicht, lijkt één conclusie wel gerechtvaardigd: de moraal in het Vondelpark is aan het veranderen.

En dat allemaal dankzij Youp en kornuiten, want vrijheid moet er zijn.

Ook in de gamma-sector is deze houding te vinden (de Volkskrant, 23-08-2011, ingezonden brief van Barbara Oomen, docent Roosevelt Academy):
  De school staat in de wereld

Tijdens het kaften van de schoolboeken ...
    Als dat onderwijs een doel heeft ...
    Natuurlijk, scholen moeten sinds 2006 aandacht besteden aan burgerschapsvorming. ...  Opzomeren ... Voor de kritische stem, met een pesthekel aan nette perkjes en buurtbarbecues, is weinig ruimte.   ...

Heerlijk toch, die modder en drugsnaalden ... Maar ja, wie tegen modder en drugsnaalden is, is waarschijnlijk ook wel tegen een belangrijke bijdrager daaraan, die ook verdedigd wordt door de gamma-intellectueel:
  Natuurlijk, scholen moeten sinds 2006 aandacht besteden aan burgerschapsvorming. Maar wie de boekjes bekijkt of de beleidsstukken naleest, schrikt van de specifiek Nederlandse invulling, die vooral ingegeven lijkt door het integratiedebat. Burgerschap heeft natuurlijk veel betekenissen. In Nederland ligt de nadruk op aanpassingsgericht burgerschap. ... meedoen, het accepteren van de basiswaarden van de Nederlandse samenleving:

De bijdrage aan 'de kritische stem, met een pesthekel aan nette perkjes en buurtbarbecues' blijkt dus helemaal niet te gaan over de 'kritische stem', maar de stem komende vanuit de drager van de multiculturele samenleving: de allochtone immigrant.

Nog iemand die een hekel heeft aan nette perkjes en buurtbarbecues (de Volkskrant, 11-10-2011, column door Bert Wagendorp
  Overvallers

Minister Opstelten van Veiligheid en Justitie gaf gisteren het startschot voor de Week van de Veiligheid. Daarin wordt altijd een campagne gelanceerd voor meer veiligheid. Vorig jaar was het thema 'De pakkans vergroten'. Dat willen we natuurlijk allemaal. Je zag het staan en je dacht: inderdaad. Zodra je reactie op een campagne 'inderdaad' is, weet je dat de campagne geen nut heeft.    ...

Het bekende chargeren van Wagendorp. In het vervolg gaat het nog over boevenpakken en de Donald Duck en dan weet u het allemaal wel: overvaller zijn is gewoons en net zoiets als de Pietje Bell streek van stelen van appels uit de boom van de buurman. Erg stout.
    En bovendien: het komt zelden voor:
  In 2009 werden hier 2.898 overvallen gepleegd, een record. Vorig jaar daalde het aantal met elf procent, tot 2.572.

Ja ja, het feit dat het aantal moorden is gedaald van 4897 naar 4986 is ook een uitstekende reden om de rest maar te laten zitten ... (chargeren kunnen wij ook ...).
   Maar in de laatste zin gaat het doordraven net een stap te ver:
  Binnenkort in het Openluchtmuseum bij de Oud-Hollandse beroepen: de overvaller.

Want natuurlijk heeft Bert "Oma in Israël" Wagendorp nog een verborgen doel met zijn goedpraten van overvallers. Want inmiddels weet iedereen waaruit het volk van overvallers grotendeels is samengesteld - kijk bijvoorbeeld naar de plaatjes van overvallersgezocht.nl hier  , of de courante uitzending van Opsporing Gezocht hier  (11-10-2011) : de allochtone cultuurverrijker. Dat laatste staat hier omdat minister van Integratie en Immigratie Gerd Leers net een paar dagen gelden heeft gesteld dat immigranten een verrijking van onze cultuur zijn.
    Oh ja, wat was dan dat doel van Bert "Oma in Israël" Wagendorp? Simpel: die allochtonen zijn dus immigranten, en de families van "Oma's in Israel" behoort tot de groep van het fundamentalistische aanhangen van immigratie. Zo dus.
    Toch grappig hoe dit soort dingen samenhangen, hè: kosmopolitisme, migratiefundamentalisme, en het houden van rotzooi en drugsoverlast en criminaliteit.

Weer een voorbeeld van dit soort verbanden (de Volkskrant, 05-06-2012, van correspondente Leen Vervaeke):
  Jong zijn in België is al snel overlast geven

Op een Antwerps pleintje zitten zes jongeren. Ze storen niemand, maar ze zitten er zonder reden, op een plein waar de bewoners geregeld klagen over overlast. 'Rondhanggedrag', oordelen twee inspecteurs van de Antwerpse gemeente, en ze geven de zes elk 125 euro boete.
    Een meisje gooit, ook in Antwerpen, een blikje cola op de grond. Als een inspecteur haar erop aanspreekt, raapt ze het blikje op. Maar het is te laat: ze kan kiezen tussen 50 euro boete of vier uur gemeenschapsdienst.
    De overlastboetes, bedoeld voor kleine vergrijpen en overtredingen, zijn in België een groot succes. Misschien wel te groot, want de Belgische jeugdbewegingen en kinderrechtenorganisaties slaan alarm: waar kunnen jongeren nog zorgeloos jong zijn, als zij niet zonder reden op een plein mogen zitten, en als elke fout meteen wordt bestraft?    ...

Kennelijk zijn er ook in België aanhangers van het linksige en alfa-intellectuele rotzooi-denken. Alleen in België zijn ze kennelijk niet de baas (zoals ze dat in Nederland wel zijn):
  De GAS-boete, zoals de maatregel officieel heet, naar Gemeentelijke Administratieve Sanctie, is tien jaar geleden in het leven geroepen. Ambtenaren gingen kleine maar vervelende vormen van overlast - wildplassen, zwerfvuil, hondenpoep, hangjongeren - zelf beboeten. Een administratieve straf, zonder tussenkomst van de politie of de rechter, die zo werden ontlast.
    Aanvankelijk werden de overlastboetes met mate toegepast. Maar tegenwoordig stijgt het aantal uitgeschreven GAS-boetes in veel gemeenten jaar na jaar. In een poging ontevreden burgers te sussen, breiden veel gemeentes de GAS-reglementen bovendien uit. Zo is het in Hasselt sinds kort verboden op de rugleuning van een bank te zitten, met een geopend blikje bier over straat te wandelen of iemand te beledigen tijdens carnaval. De boetes lopen op tot 250 euro.

De linskige alfa neemt het voor hen op:
  De Belgische Liga van de Mensenrechten vindt dat die uitbreidingen disproportioneel zijn en de deur openzetten voor willekeur. Ze diende bezwaar in bij het Grondwettelijk Hof. Critici vrezen dat België een regeltjesmaatschappij wordt waar de inwoners op hun tellen moeten passen als ze eendjes voederen of onkruid vergeten te wieden.

Dus maar eens ven kijken wat ze onder eendjes voeren of onkruid wieden verstaan;
  Nu al krijgen de jeugdbewegingen geregelmatig GAS-boetes voor lawaai tijdens fuiven of overlast tijdens jongerenactiviteiten ...

Dat is dus ongetwijfeld geen "eendjes voeren of onkruid wieden" - die linksige alfa's zijn gewoon ordinaire leugenaars. Die er een merkwaardige opvatting omtrent "jezlef zijn" op nahouden:
  De jeugdbewegingen vrezen dat jongeren steeds moeilijker zichzelf kunnen zijn.

Dit klinkt bijzonder Nederlands: "jezelf zijn" is overlast veroorzaken en rotzooi trappen ...
    En ook deze auteur, Leen Vervaeke, behoort, net als Bert Wagendorp en Youp van 't Hek enzovoort, tot de stoottroepen van het multiculturalisme, zie hier uitleg of detail .

En waar ze ook zitten: de Nederlandse alfa's blijven aarts-rotzooiers (de Volkskrant, 06-07-2012, door Arnout Brouwers):
  Aan Russisch vrijparkeren komt einde

Wat is de overeenkomst tussen een Moskoviet die tegen Poetin gaat demonstreren en een Moskoviet die zijn auto dubbel parkeert - of op het zebrapad zet, pontificaal op de stoep, of simpelweg op een rijstrook?
    Beiden laten zich niet afschrikken door hoge boetes. Hopen we.
    Zelf ben ik altijd gecharmeerd gebleven van de absolute parkeerchaos die Moskou kenmerkt. Wat een vrijheid! De creativiteit waarmee een Moskoviet fout parkeert, is schier oneindig. En dat heb ik het niet over het rijgedrag - al blijft het aandoenlijk een stoet terreinwagens en Lada's over trottoirs en door plantsoenen te zien scheuren omdat ze het echt even gehad hebben met die rode stoplichten of de file. Waarbij moet worden aangetekend dat dit niet netjes is en bovendien gevaarlijk voor voetgangers.    ...

Precies dezelfde verhalen als van Oost-Europa-correspondent Arnout Brouwers hebben we al gelezen van Oost-Europa-correspondent Olaf Templeman.

Het onderwerp is omroep-salarissen, en diverse programma-makers en programma's passeren de revue (de Volkskrant, 06-07-2012):
  Oproep

Steeds minder presentatoren bij de publieke omroep verdienen meer dan de balkenendenorm. ...
    ...De Volkskrant wil graag van u weten wie het verdient het meest te verdienen. Breng daarom uw stem uit op vk.nl/presentator. Om u alvast op weg te helpen, hebben wij een selectie gemaakt van een paar namen die de ronde doen. Een langere lijst staat op de website.
...
3. Antoinette Hertsenberg
+ Het succesvolle programma TROS Radar, waarin kijkcijferkanon Hertsenberg bankiers en verzekeraars het vuur na aan de schenen legt.
- Het succesvolle programma Opgelicht!, waarin kijkcijferkanon Hertsenberg gewapend met afluisterapparatuur en verborgen camera's een volkstribunaal voorzit.   ...

In Opgelicht! wordt het meest weerzinwekkende soort kleinere en grotere oplichters gevolgd, met name lieden die op het vertrouwen van de medemens parasiteren. De alfa's vinden het natuurlijk vreselijk, dat programma. Net zoals ze Opsporing Verzocht vreselijk vinden. Criminelen en oplichters ... Dat zijn mensen die bescherming verdienen. Volgens de alfa.

De campagne voor de chaos is weer in volle gang. De volgende die de ruimte krijgt zijn vuil te spuien (de Volkskrant, 24-09-2012, door Bart de Koning, publicist, gespecialiseerd in privacy en veiligheid):
  Nederland in de greep van veiligheidsmythe

Er is een enorme kloof tussen wat we van politie en justitie verwachten, en wat ze werkelijk kunnen doen.


...    Nederland is geobsedeerd door alles wat met politie en veiligheid te maken heeft. ...

Een vuile leugen. De Nederlandse culturele en alfa-intellectuele elite is geobsedeerd door vuil en chaos, liefst van gekleurde en immigrantenoorsprong en was daarin maatschappelijk dominant - en de laatste jaren slaagt de rest van de burgers erin wat terrein terug te winnen. Dat wekt het chagrijn van het soort mensen dat zich "publicist' noemt, en de gelegenheid krijgt de massamedia te vullen, en dit soort werk te doen:
  Politiewetenschappers en criminologen hebben in de loop der jaren een indrukwekkende hoeveelheid kennis opgebouwd over wat werkt en wat niet werkt. Helaas bereikt die kennis het grote publiek nooit en doen ook politici er vrijwel niets mee. Dat was de reden voor het onderzoeksprogramma Politie & Wetenschap het initiatief te nemen voor De veiligheidsmythe. Het boek ontleedt dertien misverstanden over politie en justitie in even zoveel hoofdstukken. Denk daarbij aan de misverstanden dat strenge straffen afschrikwekkend zouden werken, dat zero tolerance effectief is, dat Nederlandse rechters soft zijn, dat misdaadgeld onze economie infecteert, dat drugs keihard bestreden moeten worden en dat ouderen vaak beroofd worden.

Met als belangrijkste leugen:
  Het belangrijkste misverstand is misschien wel dat blauw op straat helpt tegen criminaliteit. 'The police do not prevent crime', stelt de vooraanstaande Amerikaanse politiewetenschapper David Bayley. Een enorme berg internationaal onderzoek heeft geen verband kunnen aantonen tussen het aantal politiemensen in een land en de criminaliteitscijfers.

Oké, dat is de theorie. Laten we die onderwerpen aan een simpele praktisch test: laten we de politie weghalen, en dan kijken wat er gebeurt met de hoeveelheid misdaad: neemt die toe, blijft die gelijk, of neemt ze af. Hier is die test (de Volkskrant, 09-02-2012, van correspondent Allart Hoekzema
  Politie Bahia staakt: moordpiek

De Braziliaanse regering probeert met onderhandelingen een einde te maken aan een massale politiestaking in de noordoostelijke deelstaat Bahia. De opstand, die heeft geleid tot een enorme stijging van het aantal moorden in de deelstaathoofdstad Salvador, dreigt zich uit te breiden tot andere delen van het land, waaronder carnavalsparadijs Rio de Janeiro.   ...

Hé, hoe kan dat nou: alle onderzoek heeft uitgewezen dat er geen verband is tussen de hoeveelheid politie en de de hoeveelheid misdaad, maar als je ergens de politie weghaalt, dan stijgt de misdaad dramatisch. Dan rest er maar één enkele vraag: gelooft u de onderzoekers en de alfa's en de gamma's die die onderzoeken doen en de resultaten ervan verspreiden, of gelooft u de werkelijkheid?
    De situatie lijkt sterk op die van de bekende oud-Griekse filosoof Aristoteles: met grote zekerheid schreef hij op dat vrouwen minder tanden en kiezen hebben dan mannen. Vrouwen waren tenslotte mindere mensen, in die tijden. En geen moment is het bij Aristoteles opgekomen om even in de mond van zijn vrouw te kijken om zijn uitspraken te controleren. Dat was niet nodig. Hij kende de waarheid al.
    Net als de alfa's en gamma's de waarheid al kennen.
    Controle in de wekelijkheid is overbodig. Je schrijft gewoon:
  Dat gaat tegen de intuïtie in: als er meer blauw op straat is, pakken ze meer boeven en is er minder misdaad. Toch is dat niet zo.

De term "pedanterie" is hiervoor een eufemisme.
    Vermoedelijk gesensitiveerd door een paar eerdere gevallen van de discussie rond zelfverdediging waarin de het onderspit dolven, en misschien ook hoopvol gestemd door de winst van de PvdA bij de laatste verkiezingen, reageerden de alfa's als door een wesp gestoken bij het laatste geval: de inbreker die doodging tijenden een inbraak, vermoedelijk gericht op het stelen van dure zangvogeltjes. Hier een beschrijving van de start van de zaak (Volkskrant.nl, 29-09-2012, door Jonathan van het Reve, schrijver en ontleedt wekelijks een redenering in het nieuws voor het zaterdagkatern Vonk van de Volkskrant):
  'Maar wat zei Fred Teeven nu precies?'

Je kunt, signaleert Jonathan van het Reve in zijn wekelijkse ontleding van het nieuws, hetzelfde argument voor en tegen de uitspraken van Fred Teeven dat het met de dood bekopen van een inbraak deel uitmaakt van het inbrekersrisico gebruiken . Hij zegt namelijk niets.


Mag je inbrekers doodslaan? De uitspraken van staatssecretaris Fred Teeven (VVD) brachten deze week een flinke discussie op gang. Een deel van Nederland ergert zich aan zijn uitspraken - ze zouden populistisch, misleidend, zelfs gevaarlijk zijn - terwijl een ander deel hem juist volmondig steunt: inbreken doe je niet, en anders kun je klappen krijgen.
    Er tekent zich een klassiek ethisch conflict af tussen twee heldere kampen: VVD tegen SP, rechts tegen links, begrip voor de bewoner versus begrip voor de inbreker. Maar het gekke is, hoe flauw het ook klinkt, dat beide kampen feitelijk hetzelfde beweren, namelijk dat je proportioneel geweld mag gebruiken om je tegen een inbreker te verzetten. Deze stelling, die ook nog eens gewoon in de wet staat, wordt door beide partijen als argument gebruikt. Links wijst er streng op dat het geweld enigszins in verhouding moet staan tot de situatie, waarop rechts verontwaardigd antwoordt dat je een inbreker best een paar tikken mag geven. Ze formuleren het anders, maar ze zeggen hetzelfde. Wat is het conflict dan?
    Terug naar Teeven. Hij heeft zijn woorden voor verscheidene microfoons herhaald, maar in De Telegraaf werd hij in elk geval zo geciteerd: 'Het is treurig dat er iemand dood is gegaan, maar dat is wel een inbrekersrisico. Die inbreker heeft niets te zoeken in die woning, het risico ligt bij hem. Het is goed dat wordt uitgezocht wat er is gebeurd en dat die bewoners niet zijn aangehouden. Zij zijn de slachtoffers, de verdachte hoort daar niet te zijn.'     ...

De auteur probeert, zoals uit de ondertitel al duidelijk is, het meningsverschil te relativeren en kleineren. Omdat beide kampen het recht van zelfverdediging zouden erkennen. Dat is onzin. Het draait niet om het recht op zelfverdediging. Het draait om de vraag hoe ver je daarin mag gaan. En daarover bestaan grote meningsverschillen. Samen te vatten als: "links" en "alfa" vindt dat het feit dat je je gedraagt als inbreker, dat geen of een minimaal effect heeft op je overige rechten als burger. "Rechts" vindt dat met de daad van het inbreken, een groot deel van de rechten als burger van de dader buiten werking zijn gesteld. De opmerking van Teeven staat sterk aan de kant van het laatste. Vandaar de ophef bij links en alfa. Kijk maar (de Volkskrant, 28-09-2012, hoofdredactioneel commentaar, door Peter Giesen):
  Bot en voorbarig

De reactie van Fred Teeven op de dood van een inbreker is een bewaker van de rechtsstaat onwaardig.


Tussentitel: Ook 'het tuig' heeft zijn rechten

Daar draait het om ook het tuig heeft rechten. Daarover verschillen de meningen fundamenteel.
    De start van de discussie lag, zoals al gemeld, eerder. Door de dominantie van het linkse denken na de jaren zestig revolutie was de corrigerende componenten in de hele maatschappij vrijwel verdwenen - als crimineel was je zelf een slachtoffer van de maatschappij. Dat wordt nu stap voor stap gecorrigeerd. En de huidige discussie is slechts een fase in dit proces. De wenselijke situatie is nog lang niet bereikt, maar de "linksen" en alfa's vechten steeds harder terug.
    De alfa's kunnen terugvechten, omdat zij de media domineren. En dat gaat op de bekende manier: door manipulatie met emoties (vooral de elektronische media), en het eenzijdig toekennen van moraliteit aan de eigen mening:
  Noodweer mag echter niet overgaan in mishandeling en eigenrichting. Hoeveel begrip men ook voor de slachtoffers van inbraken of overvallen mag hebben, Nederland is een rechtsstaat, geen wildwestsamenleving waarin het recht in eigen hand wordt genomen.

Hoezo is het doodgaan van de inbreker bij zijn daad geen vorm van de rechtstaat? Waarom is het ongestraft ontkomen van de inbreker (slecht 15 procent van de misdaden leidt tot vervolging, en dat is slechts van de aangegeven gevallen) geen vorm van een wildwestsamenleving? Het is het wilde westen waarin de rover met zijn buit op zijn paard klimt en de stad uitstormt, terug naar de wildernis.
    Bedenk daarbij nog het volgende: de oude inbreker met zijn ooglapje en zijn streepjeshemd is een figuur uit de jaren vijftig. Sinds de verrijking van onze cultuur met allochtone n immigranten, is de inbreker een stuk gajes met een lontje zo kort dat het alleen in nanometers gemeten kan worden, die gewapend is minimaal een mes en vermoedelijk een revolver, en die begint met het slachtoffer in elkaar te s;laan en daarna pas om geld vraagt. Het is bij dit soort nauwelijks de vraag of ze gewelddadig worden, maar meer wanneer. Bij de confrontatie met een inbreker, is de kan dat je zo'n figuur treft in de tientallen procenten. Tegen zo'n figuur is maar één tactiek zinnig: hem zo snel mogelijk uitschakelen. Met alle mogelijke middelen. Bij de confrontatie met de moderne inbreker, zeker als deze een kleurtje heeft, moeten alle vormen van geweld toegestaan worden. Binnen het kader van de rechtsstaat.
    Deze "rechtse" vorm van rechtstaat is een vorm waar de linkse en alfa's het niet mee eens zijn, maar dat is hun probleem - ze hebben zelf de oude rechtsstaat ten grave gedragen met hun tolereren van de allochtone immigratie. De meerderheid der burgers wil een rechtstaat waarin de rechten van het slachtoffer centraal staan, en dat die rechten inhouden dat de rechten van de inbreker sterk verminderd geldig zijn. Gelijke rechten voor de inbreker, dat is pas een wildwestmaatschappij, vindt die meerderheid (de Volkskrant, 26-09-2012):
 

Peiling

Treurig dat er iemand doodging, zegt staatssecretaris Teeven vandaag over de gisteren in Diessen bij een inbraak overleden inbreker, maar dat is het risico van het vak.
Hij heeft volkomen gelijk
1963 (67%)  

Dat is te kort door de bocht
680 (23%)  

Wat een onzin.
270 (9%)  

Totaal 2913

En dat is bij de Volkskrant, het meest linksig-alfa-achtige publiek onder de dagbladen.
    Nu kan men opmerken dat "de mening van de meerderheid der bevolking" geen goed argument is. In veel gevallen is dat juist. Maar niet hier. Om meerdere redenen. Om te beginnen dat het recht niets anders is dan de neergelegde onderlinge afspraken van de meerderheid der burgers omtrent de gewenste gang van zaken in de maatschappij. En als alle andere redenen genoemd zijn, uiteindelijk ook nog deze doodsimpele: er is eigenlijk geen beter criterium te vinden. Want als er een beter argument is, dan moeten de linksigen en alfa's daar maar mee komen. En dat weigeren ze pertinent. Door die argumenten niet te geven.
    Uit het stuk van Peter Giesen hebben we de argumenten "rechtstaat" en "wildwestmaatschappij' al weerlegd: dat is slechts een andere formulering van de eigen opvattingen. Waarna er van deze kant een moeizaam argument volgt, want dat luidt: en dat waren in dit geval de enige twee argumenten. Want om dat te bewijzen moeten we het hele stuk reproduceren.
    Wel staat er nog een nauw-verborgen erkenning van het eigen fout-zijn, en daarmee het eigen gebrek aan argumenten:
  In het verleden stelde de politie zich vaak overdreven formalistisch op. Daardoor kwamen bijvoorbeeld winkeliers die geweld gebruikten tegen een overvaller zelf in de cel terecht, alsof zij zelf criminelen waren.

Precies. En dat is het gevolg van de eindeloze stroom soortgelijke stukken als dit van Giesen. Met uiteindelijk onder andere dit als gevolg:
  Dat zette veel kwaad bloed.

En ook dit het geval van deze zaak, doet men weer erg zijn best om zo veel mogelijk kwaad bloed te zetten (Volkskrant.nl, 26-09-2012, door Jeroen van Rossum, arbeidsmarkt- en communicatiespecialist):
  'Teeven toont dat ook zonder PVV ongenuanceerd Nederland aan trekken komt'

Is Fred Teeven misschien vergeten dat de verkiezingen al voorbij zijn, vraagt Jeroen van Rossum zich af.


Deze week toont Fred Teeven weer eens wat er nu zo mis met de politiek. Gebrek aan nuance. Nadat een inbreker het leven liet, toen hij betrapt werd, wist Fred het wel. 'Het is treurig dat er iemand dood is gegaan, maar dat is wel een inbrekersrisico', aldus de Peter R. de Vries van de VVD. ...

Alinea nummer 1. En "argument" nummer 1.
  Ze kunnen de PVV wel opheffen inmiddels. Fred Teeven laat zien dat ook zonder de PVV in het centrum van de aandacht ongenuanceerd Nederland onbezorgd aan haar trekken komt.

Alinea nummer 2. En "argument" nummer 2.
  Ondertussen probeert Mark Rutte te schipperen tussen het verhaal van de redelijkheid ... en de stoere taal van Teeven

Alinea nummer 3. En "argument" nummer 3.
  De fracties die écht creativiteit en nuance prediken ...D66 ... ChristenUnie ... GroenLinks

Alinea nummer 4. En "argument" nummer 4.
  Het is te feliciteren dat Fred Teeven blijkbaar precies begrijpt hoe hij Henk en Ingrid en hun boze buren bekoren kan. ...

Alinea nummer 5. En "argument" nummer 5.
  De fracties die écht creativiteit en nuance prediken ...

Vijf alinea's en vijf argumenten. Die eigenlijk allemaal op hetzelfde neerkomen: "Wij zijn fatsoenlijk, en jullie zijn onfatsoenlijk". En welke vorm van onfatsoenlijkheid? De onfatsoenlijkheid van PVV en SP:
  ... als Diederik Samsom een slechter gevoel voor timing had gehad, of gewoon een soort Ad Melkert was gebleken, hadden we nu ook nog Emile Roemer als vox populi moeten dulden. Dan hadden we nog meer kunnen zwelgen in ongenuanceerde, populistische nee-politiek.

Waarmee alles duidelijk wordt: dit is je reinste elitarisme. Je reinste opborrelingen van de dezelfde groepen die we kennen van het multiculturalisme, Europeanisme, neoliberalisme, nomadisme en parasitisme -  die van de politici, bestuurders, intellectuele en kunstzinnigen. En de uitingen boven zijn je reinste geaffecteerde en geparfumeerde onderbuikgevoelens.
   En hier nog wat uitingen daarvan - als eerste cabaretier/schrijver en nieuwe columnist van de Volkskrant, Johan Fretz (Volkskrant.nl, 26-09-2012, door Johan Fretz):
  Johan Fretz: 'Fred Teeven, niet nadenken, maar natrappen'

Het is vreemd en niet sjiek dat staatssecretaris Fred Teeven zo nonchalant spreekt over de dood van een inbreker, schrijft columnist Johan Fretz.


Fred Teeven noemt doodgaan terwijl je aan het inbreken bent een risico van het vak. Fred windt er geen doekjes om, want zo is Fred: hij zegt wat hij denkt, al denkt hij niet altijd even veel. Niet doorschuiven, maar aanpakken. Niet nadenken, maar natrappen. ...

De reactie is voor de hand liggend:
  denker1959  -  28/09/12 01:55
Johan fretz: niet nadenken , maar natrappen.

En neem van deze redactie aan: de cabaretier/schrijver staat nog verder af van inhoudelijke argumenten als die Van Rossum.
    En tenslotte iemand die in ieder geval een poging waagt (Volkskrant.nl, 27-09-2012, door Tom Herrenberg, student rechtsfilosfie):
  'Wat 'gepast geweld' tegen inbrekers is, is niet in het algemeen te zeggen'

Het is een gezondere houding te stellen dat recht niet hoeft te wijken voor onrecht dan om te spreken over 'inbrekersrisico', zoals staatssecretaris Teeven deze week deed, schrijft student rechtsfilosofie Tom Herrenberg.


Onlangs vond een inbreker de dood tijdens een worsteling met de bewoner(s) van het huis waar hij inbrak. Naar aanleiding hiervan laaide de discussie (weer) op over de mate waarin burgers hun hebben en houwen mogen verdedigen. Staatssecretaris van Justitie Fred Teeven (VVD) meende dat sprake is van een zeker 'inbrekersrisico' wanneer men op boevenpad gaat. ...
    In de discussie staat één vraag centraal: 'Worden burgers voldoende gesteund door de wet wanneer zij ongevraagd worden geconfronteerd met geweld in hun privé-omgeving?' Vaak draait deze vraag om de strafuitsluitingsgrond noodweer. Dit noodweer, in de volksmond beter bekend als het recht op zelfverdediging, biedt de mogelijkheid om onder bepaalde omstandigheden geweld te gebruiken zonder daarvoor gestraft te worden. Aldus vormt noodweer een gelegitimeerde inbreuk op het geweldsmonopolie dat bij de overheid ligt. Om enige duidelijk te scheppen in de discussie hieromtrent wordt het begrip hier kort - op hoofdlijnen - besproken.
    Er is een aantal voorwaarden waaraan voldaan moet zijn, wil iemand door een beroep op noodweer straffeloos blijven. Ten eerste moet worden voldaan aan de vereisten van subsidiariteit en proportionaliteit. 'Subsidiariteit' betekent dat er geen andere reële mogelijkheid moet zijn geweest om de situatie het hoofd te bieden dan door geweld te gebruiken en dat de verdediging niet verder mag gaan dan noodzakelijk is om het doel - afwenden van de aanval - te bereiken. 'Proportionaliteit' houdt in dat er een redelijke verhouding moet bestaan tussen de verdediging en de ernst van de aanval. Ten tweede mag men zich verdedigen in een drietal type situaties, te weten indien de aanvaller het heeft gemunt op lijf, (seksuele) eerbaarheid of goed. Het verdedigen van énkel het 'huisrecht' (de inbreker staat in de hal) valt daar niet onder. Hierover zo meer. Ten derde moet de aanranding 'ogenblikkelijk' en 'wederrechtelijk' zijn.   ...

Met dit soort taal is het meteen duidelijk wat je hiervan moet denken. De redactie formuleerde de reactie zo:
  Een goed geformuleerd stuk. En het is dan ook vanzelfsprekend dat iedere inbreker en overvaller, voor de start van de uitvoering van zijn daad, een exemplaar van dit stuk van tevoren zal ondertekenen en overleggen, ten einde het slachtoffer ervan te verzekeren dat hij niet meer geweld zal gebruiken dan vereist is volgens de principes van proportionaliteit en subsidiariteit. En het slachtoffer dus ook niet meer dan proportioneel en subsidiair tegengweld mag gebruiken.

Andere varianten waren:
  FreeHansje  -  28/09/12 19:41
Wat ik in monologen als deze iedere keer weer mis is het besef, dat de 'verdediger' meestal geheel onverwacht in deze situatie verzeild raakt. Ik mis het besef, dat op zulke momenten niet meer de ratio spreekt(Voorzichtig, niet te hard, anders wordt ik gestrafd en laat ik even afwachten en kijken, of hij vlucht). . Ik denk, dat de meeste zelfverdedigers op het moment supreme niet toerekeningsvatbaar zijn en dienen te worden vrijgesproken.
...
koolhydraten  -  28/09/12 12:26
Allemaal mooie theorie. Maar die valt helaas weg in die tiende seconde die je hebt op het moment dat het 'hij of ik' is.
...
Harpoon  -  28/09/12 11:51
Theoretisch geklets! Als slachtoffer sta je op achterstand door de schrik en onverwachtse confrontatie met een onbekende kwaadwillende, die z'n plan doorkruist ziet. Je bent in levensgevaar doordat je getuige à charge bent. Dus je geeft een gigantische oplawaai. Je behoort vrijuit te gaan, de gevolgen zijn voor rekening van de inbreker. Teeven heeft gelijk. Ex-minister Remkes zou een gigantische rotschop uitdelen. De overheid verzaakt z'n beschermende taak. Ons enige verweer is tegengeweld.

Waarna de student rechtsfilosofie terug kan gaan naar de stoffige kamer waarin hij zijn stukje heeft zitten componeren ...

Dit is allemaal uit de Volkskrant. Maar, zoals bijna altijd, is dit volkomen representatief voor bijna alle media, met uitzondering van De Telegraaf en Elsevier. Voor de volledigheid hier nog een bericht van elders (Joop.nl, 28-09-2012, door Sidney Smeets - Advocaat, VVD-lid):
  Aan de schandpaal: Teeven en eigenrichting

Het strafrecht is in beweging, maar het beweegt de verkeerde kant uit


...    Een rechtssysteem dat een democratische samenleving waardig is, daar gaat het om. Daarin past niet het aan de schandpaal nagelen van verdachten. En daarin past ook niet het aanmoedigen van eigenrichting, om nog maar van de potentieel dodelijke combinatie van die twee zaken te zwijgen.
    Laten we hopen dat er in het nieuwe kabinet bewindspersonen komen die zich niet laten leiden door de onderbuikgevoelens van Fred Teeven.

Wat tevens illustreert, in de vorm van de hoedanigheden van de auteur: als het gaat om de krachten van het rechts-conservatisme versus die van elitarisme en alfa-denken, dat die van het alfa-elitarisme winnen.
    Nog even recapituleren wie we nu allemaal aan het woord hebben gezien. Achtereenvolgens waren dat een historicus/journalist, een communicatiespecialist, een cabaretier/schrijver, een student rechtsfilosofie en een advocaat. Allemaal alfa's. En, een beetje afrondend, hadden ze allemaal tezamen geen zinnig woord te berde te brengen. In toch wat in totaal in de enkele duizenden worden moet hebben gelegen. En ook dat is volkomen representatief voor hoe het normaliter gaat.
    Zijn we nog schuldig wat we onder "zinnig" verstaan. Dat doen we niet direct, maar indirect - namelijk door te refereren aan één van de criteria voor onzinnigheid, zoals beschreven in het boek waar veel van de ideeën van deze website mee begonnen zijn: Hayakawa's Langage in Thought and Action  . Vrijwel al het boven geschrevene valt namelijk onder het in Hayakawa beschrevene onder de titels: "Chasing each other in verbal circles"  , en "Words cut loose from their moorings"  . Allebei aspecten van het verschijnsel dat mensen zijn gaan praten in abstracte begrippen die geen verband meer houden met de werkelijkheid. Onzinnigheden. waarvan bovenstaande artikelen volkomen bol staan. Waarin diefstal is "Het verdwijnen in andermans handen van goederen die jouw eigendom zijn", in plaats van een schreeuwende kerel die je toebrult: "Gwaar isj gje gjeld, kaaskop???!!!"
    We waren hem bijna vergeten, maar hier is hij dan toch (de Volkskrant, 28-09-2012, column door Arnon Grunberg):
  Risico

'Inbrekersrisico': zo omschreef de heer Teeven (VVD) de dood van een inbreker in een Brabants dorp. De PvdA deed er niet moeilijk over. Voor je het weet zit de heer Teeven in het kabinet Rutte-II, waar hij nadat een verkrachte vrouw de penis van een verkrachter heeft afgesneden, een actie waarbij de verkrachter sterft, zal spreken over het 'verkrachtersrisico'.    ...

Met één van de meest simplistische retorische trucs: het hellende vlak  . Maar gelukkig wordt zijn domheid ruimschoots gecompenseerd door zijn morele superioriteit:
  Het beschavingsproces is er onder meer op gericht het geweld te beteugelen.
    Het reëel bestaande liberalisme in Nederland is erop gericht dat beschavingsproces een halt toe te roepen.

Nee, dan de beschaving van Grunberg: die kiest onverdroten voor het geweld van de crimineel boven dat van het slachtoffer. Met een vermoedelijke reden die valt af te leiden hieruit:
  Er zijn meer risico's. ... Het moslimrisico: moslims die geweigerd worden bij discotheken.

De moslims die zo'n beetje de helft van de criminaliteit voor hun rekening nemen. Grunberg is gewoon weer solidair met zijn mede-immigranten. Het zijn beide nomadisten - afkomstig uit de woestijn. En ook beide parasieten: ze nemen geld, en geven rottigheid.
    Ook schrijver en ook in het bezit van een ziekelijke mentaliteit is Peter Middendorp (de Volkskrant, 29-09-2012, column door Peter Middendorp):
  Slachtoffers

Tussentitel: Hou er rekening mee ooit dader te kunnen worden

Soms denk ik aan de vlucht die slachtofferschap genomen heeft. ...
    Woensdag stond Teeven op de voorpagina van De Telegraaf. Doodgeslagen worden noemde hij een inbrekersrisico. Het Openbaar Ministerie is voor slachtoffers opgericht, maar de staatssecretaris wil ze centraler stellen, steeds centraler, het gaat af van de tijd waarin het OM zich namens slachtoffers tot daders verhoudt.    ...
    We moeten het zelf weten natuurlijk, maar toch denk ik dat het belangrijk is dat voldoende mensen zich dader blijven wanen of er rekening mee houden ooit eens dader te kunnen worden, anders wordt solidariteit een eenzijdige geldstroom en is er niemand meer om de schuld te kunnen geven.

Het lijkt wel of het hebben van en zieke geest (we worden hier door Middendorp allemaal tot criminelen bestempeld) een voorwaarde is om een column te krijgen. Hugo Brandt Corstius, Elsbeth Etty, Anil Ramdas, Bert Wagendorp, Francisco van Jole, Sheila Sitalsing, om maar een paar namen van over de jaren te noemen, hebben of hadden allemaal vele draden los, gecombineerd met vileine, doortrapte, en soortgelijke elementen is hun schrijfstijl.

Oké, we hebben de Nederlandse intellectueel elite over recht en orde gehad. Laten we eens kijken hoe de rest van Nederland redeneert (
De Volkskrant
, 02-10-2012, ingezonden brief van Gerrit Jachtenberg, Utrecht):
  Rechtstaat

Uiteraard is Nederland een rechtsstaat (O&D, 28 september). En uiteraard heeft 'tuig' ook zijn rechten. Maar zolang 'tuig' nog veel meer rechten heeft - gratis rechtsbijstand en een stoet aan gratis hulpverleners en andere pamperaars - dan de slachtoffers die maar moeten zien hoe ze aan hun recht en schadevergoeding komen, zit er in ons rechtssysteem iets ongelooflijk scheef.

En (de Volkskrant, 02-10-2012, ingezonden brief van Sjaak van Hal, Lisse):
  Vogelvrij

De opmerking van Fred Teeven dat de dood van een betrapte inbreker 'bij het risico van het vak hoort' is vanuit zijn functie van demissionair staatssecretaris misschien wat kort door de bocht, ik onderschrijf haar van harte. Ik vind het te gek voor woorden dat iemand met behoud van zijn burgerrechten een inbraak of geweldsdelict kan plegen, terwijl het slachtoffer en diens familie daardoor soms voor de rest van hun leven worden getraumatiseerd. Op die rechten mag een dader van mij gerust aanspraak maken voor zijn verdediging, mocht het überhaupt tot een aanhouding komen, maar ik vind dat een dader zich tijdens zijn zelfgekozen misdrijf even vogelvrij verklaart.
    Peter Giesen mag zich in zijn Commentaar (28 september) keren tegen eigenrichting in het heetst van de strijd, maar doet dit ongetwijfeld op veilige afstand. Mijn ouders en zus werden ooit thuis gewelddadig beroofd door gewapende daders, nadat er kort daarvoor al was ingebroken. Een andere zus maakte later hetzelfde mee in haar eigen huis en mijn oudste dochter werd dit jaar al tweemaal op straat beroofd. Geen van deze zaken heeft geleid tot een aanhouding.
    Mocht ik een inbreker betrappen in het huis waar mijn jongste dochter ligt te slapen, dan ga ik waarschijnlijk door het lint en zal ik er alles aan doen hem uit te schakelen, waarbij ik dan helaas niet de 'richtlijnen voor proportioneel geweld bij de verdediging van have en goed' bij de hand heb. Dat mag Peter Giesen een kwalijke zaak vinden, ik vind dat wetgevend Nederland een beetje is doorgeslagen ten faveure van de dader. Zo moeilijk hoeft het toch niet te zijn: zodra je bij je volle verstand een inbraak, overval of moordaanslag pleegt of iemand verkracht, verlies je voor even je burgerrechten.

De stem van het gezonde verstand. Iets waarvan vrijwel de collectieve intellectuele elite volledig gespeend blijkt te zijn.
    Wat een intens treurige toestand.

Dat hier sprake is van een sociologisch groepsproces, blijkt uit de simultane ontwikkelingen in Engeland (de Volkskrant, 01-10-2012, van correspondent Patrick van IJzendoorn):
  'Dief met geweer verjagen mag'

...    De vraag hoe ver iemand mag gaan om zijn woning en goederen te verdedigen, staat in Groot-Brittannië, net als in Nederland, al tijden ter discussie. ...

Geheel parallel aan die andere zo gevoelige discussie: over immigratie en multiculturalisme. En net als in Nederland, is het de elite versus de rest:
  In 2001 werd de boer Tony Martin in hoger beroep tot vijf jaar gevangenisstraf veroordeeld nadat hij een inbreker, de zoveelste in een aantal jaren tijd, had doodgeschoten.

Met ook precies dezelfde geleidelijk verschuiving van de normen van elite-absurd naar burgers-realistisch:
  Sindsdien is de wet versoepeld, maar nog steeds komt het geregeld voor dat winkeliers of huiseigenaren worden opgepakt als ze volgens de politie verder zijn gegaan dan 'reasonable force'. Telkens leidt dit in het publieke debat tot verontwaardigde oproepen de wet met betrekking tot zelfverdediging te versoepelen.

Maar met accent-verschillen. In Engeland loopt het proces voor deze kwestie wat sneller, door dit aspect:
  Aanpassing van de wet is vooral relevant voor plattelandsbewoners. Inbrekers richten zich steeds vaker op afgelegen woningen of boerderijen. De bewoners zijn op zichzelf aangewezen omdat het uren kan duren eer de politie ter plekke is. Vaak bezitten ze een wapen om op fazanten of patrijzen te schieten.

Met ook in Engeland natuurlijk het aspect dat de criminelen steeds meer van gekleurde afkomst zijn, met de bijpassende toename in gewelddadigheid ("blanken zijn onze onderdrukkers dus die mag je mishandelen en doodschieten"). Iets dat in andere verbande wel eens genoemd wordt (de schietaprtijen in de grote steden tussen gekleurde gangleden), maar natuurlijk niet hier. 
    Zodat de zaak in Engeland al wat meer verschoven is:
  In de eerstgenoemde zaak zei rechter Michael Pert afgelopen week dat inbrekers nu eenmaal het risico nemen schotwonden op te lopen. In Nederland gebruikte staatssecretaris Teeven een vergelijkbaar argument nadat een inbreker bij een poging tot diefstal in Diessen was omgekomen.
    De advocaat van de inbreker in Engeland had het feit dat zijn cliënt gewond was geraakt als verzachtende omstandigheid gebruikt. Uiteindelijk kregen de inbrekers vier jaar cel en besloot de aanklager de slachtoffers niet te vervolgen.
    Daags na deze zaak kreeg rechter Pert steun van Igor Judge, de hoogste rechter van het land. Hij beweerde dat hun huis 'een veilige haven en toevluchtsoord' voor mensen is. Volgens Judge moeten zijn collega's er rekening mee houden dat slachtoffers van een inbraak vaak emotioneel reageren en geen gelegenheid hebben voor kalm beraad.

Maar in die andere zaak, immigratie en multiculturalisme, loopt Engeland juist achter, door een bijkomstige zaak: het sterkere koloniale verleden.

Deze redactie heeft wel eens gedachten gehad over de intensiteit van de diverse campagnes en dat het erop leek dat er een vorm van organisatie achter leek te zitten. Misschien is dat zo, maar dan tezamen met een enorme hoeveelheid domheid. Want direct volgend op de campagne tegen Teeven, begaan ze een enorme blunder. De lieden van het College Tour, programma bestaande uit interviews voor een publiek van studenten die ook vragen mogen stellen, alles in en bijzonder vriendelijke en aangename atmosfeer, met de factor kritiek ergens aan de andere kant van het universum, heeft topcrimineel Willem Holleeder gevraagd. Gelukkig weet iemand anders al de juiste woorden te vinden (de Volkskrant, 05-10-2012, column door Nausicaa Marbe, schrijfster):
  Willem en Twan on tour

Tussentitel: Willem ontvoerder is nu Willem de geinige Jordanees

Bij mijn weten heeft Gerard Reve nooit over Willem Holleeder geschreven. Maar zijn beroemde gedicht Roeping typeert iets actueels: de mediabetutteling van types die dat niet verdienen. Reve, in 1973: 'Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar verlamde oude mensen wast, in bed verschoont en eten voert, zal nooit haar naam vermeld zien. Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij voor dit, of tegen dat is, het verkeer verspert, ziet 's avonds reeds zijn smoel op de tee vee. Toch goed dat er een God is.'    ...
    De makers van College Tour willen ook toptelevisie. Alleen een sukkel maalt om normbesef als de kijkcijfers lonken. Dus zochten en vonden ze hun ongewassen aap in een topcrimineel. Eentje die zijn straf uitgezeten heeft, maar waar de verdenking van liquidaties nog omheen hangt als een Heineken-kegel: Willem Holleeder. Vroeger modelleerden jonge crimineeltjes zich naar Tony in Scarface, nu krijgen ze rolmodellen vers uit de bajes cadeau.
    Volgens programmadirecteur Carel Kuyl (die van Nieuwsuur) is er lang nagedacht over deze uitnodiging. Zo'n crimineel (Kuyls woord) krijgt een podium (wederom Kuyl) omdat het 'journalistieke relevantie' heeft en 'de motieven zuiver zijn'. Och arme. In de mond van Kuyl is de term journalistieke relevantie een rotte kies. Kijk naar de deplorabele staat van sommige Nieuwsuur-uitzendingen, waarin over van alles gezwetst wordt behalve over relevante zaken.
    Ik herinner me uitzendingen waarin Twan Huys VVD'ers of PVV'ers interviewde en erbij keek alsof hij met blote handen strontkevers moest aanraken. Journalistiek relevant. Ik herinner me ook een blog waarin Kuyl uitzendingen begeleidde door hetzerige aanvallen op serieuze critici. Vast ook journalistiek relevant. Nu heeft Kuyl 'zuivere motieven'. Berg je dan maar.
    De enige motieven om Holleeder uit te nodigen zijn sensatiezucht, kijkcijfers, roem voor programmamakers. Doe maar. Maar bespaar ons gewapper met zuiver ondergoed. Journalistiek relevant zijn ook vragen over spijt en geweten aan willekeurig geboefte. Aan zo'n prachtwijkbewoner bijvoorbeeld, die een hoogbejaarde vrouw berooft en verkracht. Maar dat is te min voor College Tour, dat op klinkende namen mikt.

Weerzinwekkende lieden. Nee, niet de Holleeder, maar die Kuyl en die Huys.
    Overigens, denk niet dat deze mening van Marbe representatief is. Marbe is de enige die met enige regelmaat niet-PC dingen schrijft. Dit is de vrijwel universele regel (de Volkskrant, 04-10-2012, column door Bert Wagendorp):
  Troetelcrimineel

Tussentitel: Binnenkort zien we Willem in de Heinekenreclame

...    Nu volgt dus zijn definitieve erkenning als gereclasseerd burger: College Tour. Desmond Tutu, Steve Ballmer, Richard Branson, Sting, Madeleine Albright, Johan Cruijff, Eric Schmidt. Als je tegen Willem had gezegd dat hij nog weleens in dat rijtje terecht zou komen toen hij Freddy Heineken vastketende, had hij vast en zeker erg nare dingen met je gedaan. Je moest Willem in die tijd niet voor de gek houden.
    Er zijn mensen die vinden dat je Holleeder niet het podium van een gerespecteerd tv-programma moet geven. Daarmee ben ik het niet eens. Hadden wij van de Volkskrant Willem als eerste groot kunnen interviewen, dan lag de boef binnenkort grijnzend naast uw ontbijtbordje.

Maar natuurlijk: alfa-smeerlappen zitten de media vol mee (de Volkskrant, 04-10-2012, van verslaggever Paul Onkenhout):
  Holleeder te gast bij Twan Huys' College Tour

Een column in weekblad Nieuwe Revu, een interview op Radio 538, een single met rapper Lange Frans én nu ook een optreden in het prestigieuze tv-programma College Tour: Willem Holleeder is, geheel vrijwillig, de nieuwe knuffel van de media.    ...
    Holleeder is door talloze media benaderd, zegt Kuyl. ...

Zoals we al stelden ...
    En omdat het de laatste tijd verschillende malen een issue was, wijdt de hogepriester van de politieke-correctheid, de man met column-op-de-voorpagina-van-de-Volkskrant, er ook een algemene beschouwing aan (de Volkskrant, 10-11-2012, column door Arnon Grunberg):
  Surrogaatvader

Vorig jaar is aan ex-gedetineerden in Nederland 22 miljoen uitgekeerd omdat bleek dat ze ten onrechte vastzaten, bericht Folkert Jensma in NRC Handelsblad.    ...

Tjonge, we zijn onder de indruk. Bovendien: omdat de rechters vonden dat ze onterecht vastzaten, en inmiddels weten we dat rechters het liefst iedereen zouden vrijlaten (hyperbolen lanceren zoals Grunberg doet, kunnen wij ook).
  Het nieuwe kabinet heeft besloten verdachten al gevangen te zetten, ook als ze in hoger beroep zijn gegaan, met het risico dat de staat nog meer schadevergoedingen zal moeten betalen. Ongetwijfeld is dit mede te danken aan de gedachte dat veiligheid kan worden afgedwongen door zwaardere straffen. Iets wat onzeker is.
    God was zoals bekend een surrogaatvader die zich repressief opstelde om de zondige mens op het juiste pad te houden. Nederland seculariseerde, maar de overheid heeft de plaats van de oude surrogaatvader ingenomen.

De politieke-correctheid is de surrogaatmoeder die dol is op drugscriminelen en mishandelende kickboxers. Ze hebben zo'n lekker kleurtje ...
  Het is niet onmogelijk dat burgers stiekem naar repressie verlangen. Zou het dan niet goed zijn dat wij ons bewust worden van dit verlangen?

Het is niet onmogelijk dat de politieke-correctheid stiekem naar de sociale vuilnisbelt verlangt. Zou het dan niet goed zijn dat wij ons bewust worden van dit verlangen?   
  Daarna is het nog maar een kleine stap naar de oprichting van de Partij voor de Repressie.

Daarna is het nog maar een kleine stap naar de oprichting van de Partij voor de Vuilnisbelt. Oh ja, die is er al. Of beter: die zijn er al. D66 en VVD zijn de ergsten.

Nieuws dat de vuilnisliefhebbers van de linksige media verbijstert (de Volkskrant, 26-11-2012, van verslaggever Toine Heijmans):
  Vinexwijk is helemaal niet saai, eenvormig of een getto

Eenvormig, saai, getto's. Het zijn enkele van de kwalificaties die vinexwijken vaak ten deel vallen. Maar uit een rapport van het SCP blijkt dat hun sociale status hoog is en zelfs stijgt.

Die kwalificaties waarvan in die kop sprake is, zijn de kwalificaties van de linksige alfa's in de media:
  Toch is de mare dat het leven in de vinex slechter is dan elders, lastig uit te wissen. Zo schreef Het Parool nog in oktober op de voorpagina over een 'scheidingsgolf' in de Amsterdamse vinexwijk IJburg, om vervolgens cijfers te noemen die op het tegendeel wijzen. Het aantal tussen 2002 en 2012 gesloten huwelijken dat strandt in IJburg (1,7 procent) is juist opvallend lager dan het aantal in de rest van Amsterdam (2,1 procent), zo blijkt uit gegevens van het Bureau Onderzoek en Statistiek van de gemeente. En dat in een wijk waar juist de risicogroep woont: jonge gezinnen onder hoogspanning, met dubbele banen en tophypotheken.
    Het Parool was de afgelopen jaren niet de enige met weinig vleiende woorden voor de vinex ('IJburg vreest witte vlucht', 'IJburg als werkplek spookstad', 'Vinex-wijk getto van de toekomst');

Daarin gesteund door het overige semi-literaire gespuis:
  krantenkoppen die wellicht zijn ingegeven door de romans van schrijfster Naima El Bezaz, Vinexvrouwen en Méér Vinexvrouwen, waarin ze met plezier verhaalt over vreemdgangers, drugs- en drankgebruik, depressiviteit en dodelijke eenzaamheid in haar eigen nieuwbouw-buurt - iets wat haar door wijkbewoners niet in dank werd afgenomen, maar dat wel de zinnen prikkelt van de lezers.

Romans van de soort mensen die indien opgenomen in een ziekenhuis, een ramp zijn voor het verplegende personeel (informatie komende uit een interview in Volkskrant Magazine, bron volgt).
    Smerige alfa-intellectuele onderbuikgevoelens die niets met feiten te maken hebben. Zoals nu nogmaals ten overvloede blijkt:
  Nieuw onderzoek wijst uit dat vinexwijken niet de horrorbuurten zijn waarvoor ze vaak gehouden worden. Hun sociale status is groot en stijgt, blijkt uit een rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau dat vandaag verschijnt. Ondanks negatieve beeldvorming blijven de nieuwbouwbuurten aantrekkelijk voor mensen met een hoog inkomen en een hoge opleiding.
    'De woningen zijn nog voldoende comfortabel en nieuw', schrijven de auteurs in hun rapport Statusontwikkeling van wijken in Nederland 1998-2010, 'en groepen met een hoge status vinden hun weg naar de vinexwijken.' Ze steken blijvend positief af bij de andere wijksoorten die werden onderzocht: groeikernen, 'bloemkoolwijken' (de woonerven van de jaren '70 en '80), en aandachtswijken ('Vogelaarwijken'). Die laatste doen het, ondanks alle aandacht die er voor is, relatief slecht.    ...
    Het aantal tussen 2002 en 2012 gesloten huwelijken dat strandt in IJburg (1,7 procent) is juist opvallend lager dan het aantal in de rest van Amsterdam (2,1 procent), zo blijkt uit gegevens van het Bureau Onderzoek en Statistiek van de gemeente. En dat in een wijk waar juist de risicogroep woont: jonge gezinnen onder hoogspanning, met dubbele banen en tophypotheken.

Helaas verziekt dit soort alfa-intellectuele gribus ook de sfeer in de maatschappij op talloze andere punten. Onder ander met hun steun voor het geïmmigreerde gekleurde gribus dat de binnensteden verpest dusdanig dat fatsoenlijke mensen naar de vinexwijken willen verhuizen uitleg of detail .

En waar de zenuwzieke alfa-intelectueel natuurlijk ook een instinctmatige gruwel van heeft, is het dorp. Dus als er onderzoek verschijnt waarin het dorp er goed uit komst ... (de Volkskrant, 03-05-2013, van verslaggever Peter Giesen):
  Langs het tuinpad van mijn vader is het fijn leven

Dorpsbewoners zijn (heel) gelukkig, blijkt uit onderzoek van het SCP. Meer nog dan stadsbewoners. Eigenlijk zijn veel dingen beter op het platteland.


In 1961 schreef de befaamde socioloog Jacques van Doorn over de 'tragiek' van de dorpen, waar winkels, scholen en andere voorzieningen in rap tempo verdwenen. Het werd een dooie boel op het platteland, vreesde Van Doorn. Het dreigde onleefbaar te worden en zelfs helemaal leeg te lopen.
    Maar het dorp is nog altijd springlevend, blijkt uit de donderdag verschenen Dorpenmonitor van het Sociaal en Cultureel Planbureau. In veel dorpen valt inderdaad weinig te beleven, zeker naar stadse begrippen, maar dat vinden de inwoners helemaal niet erg. Ze genieten van de rust en de ruimte, en als ze iets nodig hebben, pakken ze de auto wel.    ...

 ...dan weet de zenuwzieke alfa-intellectueel wel genoeg negatiefs te vinden:
  Problemen zijn er volgens het SCP wel in afgelegen 'krimpdorpen', vooral in Noord-Nederland, waar de armoede en de werkloosheid relatief hoog zijn. Dat wekt treurige associaties met langzaam doodbloedende kernen waar een handjevol bejaarden op het leugenbankje zit te mopperen over alles wat verdwenen is. ...
Tegenover het tobberige beeld van het platteland staat het romantische beeld dat zo doeltreffend wordt geëxploiteerd in Boer zoekt vrouw. ...
    Die sociale kant van het platteland is vaak geïdealiseerd. ...
    Maar dorpelingen zijn niet of nauwelijks hulpvaardiger. .... Op het platteland komen eenzaamheid en sociaal isolement even frequent voor als in de stad. In veel dorpen hebben inwoners met een lichamelijke beperking aanzienlijk minder contact met de buren dan gezonde inwoners. In de stad is dat verschil een stuk kleiner. Het beeld dat in het dorp iedereen voor elkaar klaarstaat, wordt niet bevestigd door de cijfers.
    Dorpsbewoners denken doorgaans negatiever over allochtonen. In kleine, afgelegen dorpen heeft 37 procent liever geen allochtone buurman, in de stad 27 procent. Maar de migranten die zich in een dorp vestigen integreren gemakkelijker dan in de stad. Ze hebben meer contact met buren en buurtgenoten en worden minder vaak gediscrimineerd op straat.
    ... zijn er ook zorgen. De schaalvergroting zal doorgaan, waardoor steeds meer voorzieningen zullen verdwijnen. ... moeten burgers die zo graag in een dorp wonen de gebrekkige voorzieningen maar op de koop toenemen? In dat laatste geval zullen dorpen steeds minder aantrekkelijk worden voor iedereen die geen auto kan rijden, vooral ouderen.
    Bovendien is de vraag wat de terugtredende overheid betekent voor het platteland. Het idee om burgers meer verantwoordelijkheid te geven voor hun eigen leefomgeving lijkt heel geschikt voor dorpsgemeenschappen. Maar het SCP betwijfelt of dit ideaal realistisch is, zeker op lange termijn: veel vrijwilligerswerk wordt verzet door kerkgangers rond de pensioenleeftijd. Het is maar de vraag of een nieuwe, meer individualistische generatie in hun voetsporen zal treden.

Kortom: dat rapport is dan wel positief, maar als je goed zoekt, als zenuwzieke alfa-intellectueel, dan zijn er genoeg slechte kanten aan het dorp te vinden. Dit geheel in tegenstelling tot de stad, waar zelfs het beroofd worden van je tasje of je mobiel een door iedereen gewaardeerd genoegen is, laat staan de opwinding en vermaak als er weer een stelletjes allochtone criminele elkaar schietend door de straten najaagt. Great fun ...

Een paar jaar terug is de Omroep Max opgericht. Omdat de linksige intellectuelen van de publiek omroep het verdomden om gewone programma's voor gewone mensen uit te zenden - met name ouderen. En nu is die omroep er du al een tijdje. En wat ze vermoedelijk vreesden, is nu ook nog bewaarheid: de lullige programma's van die lullige omroep zijn nog populair ook - Loes Reimer is invaller voor regulier recensent Jean-Pierre Geelen (de Volkskrant, 25-07-2013, tv-recensie, door Loes Reijmer):
  Zomertoetje

...    Dat een programma over het bakken van taarten een succes zou kunnen worden, vermoedden we al. Sommigen (inderdaad: ondergetekende) verwaarloosden het huishouden reeds door avond aan avond met ingehouden adem naar zoveelste herhaling van Rudolph's Bakery te kijken op 24Kitchen.
    Bij de tweede uitzending schoot Heel Holland bakt - want daar hebben we het over - al naar de miljoen kijkers. Op het hoogtepunt (tot dusver, de kijkcijfers van de gisteravond uitgezonden finale zijn nog niet bekend) keken 1,4 miljoen mensen naar de totstandkoming van een aantal nogal uit de kluiten gewassen Omelettes Sibériennes.
    Daarmee kan definitief worden vastgesteld dat Omroep Max met zijn Slagteriaanse merchandise het zomertoetje van 2013 te pakken heeft. Het programma werd niet alleen goed bekeken, het verwierf ook al snel een cultstatus onder adepten die elkaar in de kroeg probeerden te imponeren met zinnen als 'Je bavaroise is lekker baveuse.'
  Toch lijkt Nederland er nog altijd van te schrikken dat we vallen voor zo'n tuttig programma. ...

Een onthullend zinnetje: Loes Reijmer spreekt namens de grachtengordel, en heeft het over 'heel Nederland'. En denk niet dat dit beperkt is tot de Volkskrant:
  NRC Handelsblad deed gisteren weer een dappere poging en ja, daar was-ie: de crisis als verklaring voor het succes van het programma. 'In tijden van crisis vinden mensen het fijn om in hun warme holletje te kruipen en samen te bakken', zei patissier annex socioloog Cees Holtkamp van Patissier Holtkamp.

Wat een gajes, eigenlijk. En dan de mond vol hebben over "onderbuik" en "populisme" als het over gewone mensen gaat ...

Andere invaller, zelfde verhaaltje (de Volkskrant, 07-08-2013, tv-recensie, door Paul Onkenhout):
  Apart

Tussentitel: Als brood droog en smakeloos is, wordt het welwillend 'apart' genoemd

In Groeten van MAX, de goed bekeken opwarmer van de derdejaars zomerhit We zijn er bijna!, werd maandag een nare kwestie besproken. Mevrouw Brokerhof had haar pols gebroken bij een val in een hotel in het Portugese Estoril.
    Onder leiding van Sybrand Niessen stortte het team van Groeten van MAX zich vol overgave op de zaak. Mevrouw Brokerhof vertelde in de studio dat ze op de derde dag van haar vakantie haar soep op tafel had gezet, was gaan zitten en meteen op de grond lag. Ze schuwde de details niet. Haar arm 'bungelde erbij' en pas na talloze pijnscheuten 'schoot het gewricht weer in elkaar'. ...

Enzovoort. Het identieke badinerende toontje. Er is helaas geen tijd om een soortgelijk stukje te schrijven over die o zo interessante boys and girls uit de kunstsector en de media ...

Al een tijdje speelt een discussie rond pesten, naar aanleiding van twee bekend geworden zelfmoorden van tieners. Natuurlijk kiezen de politiek-correcte media positie langs de lijnen van hun algemene moraal (de Volkskrant, 04-12-2014, van verslaggeefster Ianthe Sahadat):
  Interview | Gijs Huitsing, socioloog

'Pesten is groepsproces, waarbij rollen wisselen'

Pester, slachtoffer, verdediger. Schoolkinderen vervullen die rollen vaak allemaal. Zo heeft een deel van de pesters het idee dat ze zelf worden gepest.

Algemene boodschap: "Er bestaan geen pesters". De moraal van de Volkskrant en de rest van de poiltiek-correcte media is weer eens volkomen duidelijk: leve de rotzooi. Volkomen logisch, want als je fundamenteel kiest voor immigratie en voor allochtone immigratie en immigranten, kies je fundamenteel voor rotzooi, en doe je dat langere tijd, ga je consequent voor rotzooi kiezen.

Iemand bij de Volkskrant signaleert ook een aspect van het verschijnsel (de Volkskrant, 06-01-2017, column door Elma Drayer):
  Wantrouwen

Tussentitel: Waarom kan de politie geen goed meer doen?

Naïef: de politie heeft nooit goed kunnen doen bij de media en de rest van de politieke-correctheid. En steeds minder omdat boeven steeds meer ook gekleurde immigranten zijn. Kijk maar:
  Eerst was er de ophef over het zogeheten 'etnisch profileren'. ...

Dat "etnisch profileren' is hetzelfde als "boeven oppakken". Want als je boeven oppakt, is er een ruime meerderheid gekleurde immigranten bij omdat gekleurde immigranten een ruime meerderheid van de criminalteit bedrijven. Maar het oppakken van een ruime meerderheid gekleurde immigrnaten is dus volgens de politiek-correcte jachthondenmeute "etnisch profileren":
  ... In oktober kon je overal lezen dat Nederlandse politiefunctionarissen zich daar fiks aan zouden bezondigen. Bron van wijsheid: de studie Boeven vangen, geschreven in opdracht van het onderzoeksprogramma Politie & Wetenschap.
    Bij nauwkeurige bestudering (nota bene: het was het satirische programma Zondag met Lubach dat als enige die moeite nam) bleek het reuze mee te vallen. Zeker, politiemensen zijn niet zonder gebreken. Maar dit rapport opvoeren als 'het zoveelste bewijs' dat zij 'op grote schaal' etnisch profileren (zoals de VARA-opiniesite Joop.nl deed) grensde aan stemmingmakerij.

Oftewel: die politiek-correcte jachthondenmeute is zelf geboefte. En in andere Europse landen zit eenzelfde soort geboefte:
  Tot schrale troost kan wellicht dienen dat niet alleen de Nederlandse politie geen goed meer schijnt te kunnen doen. In Duitsland speelt ongeveer hetzelfde.
    U weet, vorig jaar had de Keulse politie de situatie tijdens Silvesternacht zwaar onderschat - met als gevolg honderden aangiftes van beroving en aanranding. Na hevige kritiek had de korpsleiding zich nu beduidend beter voorbereid, met de introductie van strenge maatregelen en de inzet van extra personeel. Bij elkaar, begreep ik, werden afgelopen zaterdagnacht zo'n duizend verdachten preventief aan- dan wel vastgehouden.
    Nogal sneu was dat dit lot vooral jongemannen trof die een Migrationshintergrund bezaten. Maar effectief bleek het wel. Vergeleken met vorig jaar verliep nieuwjaarsnacht in Keulen nu 'relatief rustig'.
    Grote tevredenheid, zou je denken, was gepast geweest. Maar nee. In plaats daarvan kreeg de politie de volle laag. De Duitse afdeling van Amnesty International eiste onmiddellijk een onderzoek: het Keulse korps zou zich schuldig hebben gemaakt aan 'etnisch profileren'. De partijleider van de Groenen sloot zich daarbij aan. Deze Simone Peter viel onder meer over de door de politie gebruikte afkorting Nafri's ('nordafrikanische Intensivtäter'). Die noemde ze 'volkomen onacceptabel'. En was het wel rechtmatig om mensen 'puur op grond van hun uiterlijk' aan te houden? (Afgelopen dinsdag nuanceerde ze haar uitlatingen, althans, een beetje. Het was niet haar bedoeling geweest, zei ze tegen Der Spiegel, om de politie in de racistische hoek te zetten.)

Het politiek-correcte jachthondengajes zit overal.


Naar Alfa-denken, orde  , Alfa wereld  , of site home  .

24 mrt.2005; rev.19 mei 2008